A l’universitat de New York, l’ortofonista Eric Jackson mena un estudi sul quequejadís. Sabiam que lo monde tocats per aquel trebol de la paraula quequejan pas quand parlan totes solets. Es çò que volguèt verificar l’ortofonista. Faguèt passar un tèst a 23 volontaris quècs, que devián legir un tèxte a nauta votz, plan convençuts qu’èran pas escotats. La diccion ne foguèt plan fluida, lo sindròme del quequejadís aviá gaireben desaparegut.
 
“Lo quequejadís es pas un problèma de paraula, mas al fondament i deu aver una fòrta compausanta sociala, explica l’Eric Jackson”. Lo sentiment d’èsser jutjat o avalorat pels autres poiriá explicar aquel sindròme.
 
Las experiéncias son perseguidas e los 23 volontaris accèptan totjorn de s’i plegar.
 
Aquela informacion, que lo Guston ausiguèt a la ràdio, lo daissèt dubitatiu. Aviá crosat qualques quècs dins sa vida. Ne coneissiá quitament que quequejavan a se pas poder far sortir una paraula de la garganta, e que cantavan a la corala parroquiala sens la mendre empacha. Pensèt tanben a n’aquel grand orator de l’antiquitat que s’èra perdut lo quequejadís en s’entrainant a dominar de la votz, la boca plena de calhaus, lo bruch de la mar enferonida.
 
E lo Guston n’arribèt a soscar qu’aviá pas jamai ausit un òme politic que quequejava. Pensava dincas aquí qu’èra normal qu’un quèc s’ensaje pas a la politica tan la paraula es importanta dins aquela activitat.
 
Mas d’ausir aquel reportatge li venguèt una autra rason. “Benlèu, çò diguèt, se dins los presics e totas las presas de paraulas, i a pas cap de quequejadís, cap de bulcejada, se los politics quècs o pas parlan ambe una tala conviccion, ambe una tala fisança en eles, es que son convençuts, coma los quècs de l’experiéncia, que son pas escotats”..