D’autres fruches possiblas, dins totes los Païses Catalans, pòdon èsser de codonhs, de peras (perassas), de pomas (de carn ferma), de pometas (los codonhs, peras, pomas e pometas èran ja confidas d’aqueste biais dins l’anciana Roma), de melons, d’iranges, de patatas doças, de figas, de figas de barbariá, de prunas, de persègas, de ruscas de pastèca (la part blanca), d’auberginas pichonas, de bledaravas, de noses e d’autres; cal prene totjorn la precaucion d’i metre pas de fruches mòls o madurs perque, e mai se son enduresits amb de calç, es segur que se desfarián. Çò que fa en qualques endreches, pendent l’estiu, es talhonar los fruches (a talhs gròsses) e los daissar secar al solelh, cobèrts amb de sacas per que se’n sarren pas las moscas; d’aquela manièra tanpauc se desfàn pas quand còson.
 
Se l’arròp (lo liquid, non pas las talhadetas) s’aprèsta amb de figas o d’autras fruches, los cal abocinar e devon bolhir amb d’aiga e de sucre a volontat. E a mièja cuècha o deurem colar per ne tirar las granas e d’autras parts solidas, perque aquel es un produch liquid, a la diferéncia de las confituras e marmeladas; d’unes tanben, per dire de los aver pas de colar, los meton dins un sac e botan lo sac dins lo peiròl. Quora se fa de rasim e es pas gaire doç, i cal metre tanben un pauc de sucre; e, se lo volèm de carróbias, conven de las picar prèviament e de las daissar trempar una jornada. I a de luòcs ont lo perfuman amb de canèla en canon, d’anís o de ruscas d’irange o de citron. En qualques luòcs d’Auvèrnhe e d’Albigés l’aprèstan, de còps, amb de chuc de poma (alavetz, se lo fruch es pas gaire doç, i cal apondre un pauc de sucre), e en Vivarés ne fan de figas mas dins la rèsta d’Occitània lo fan unicament de rasim (lo nom, rasimat, o indica ja). Los fruches confits son aperaquí los meteisses qu’en País Valencian; d’unes tanben i meton de tomatas, de carròtas, d’albricòts, de prunèlas e un irange o un citron (entièrs); en qualque luòc de Provença i confison de figas secas o de fuèlhas de bleda. Dins Lei letras de mon molin Anfós Daudet ditz que ne mangèt pendent una vesita que faguèt a Frederic Mistral:
   
L’escrivan besierenc Jacme Azaís (1778-1856) lo mençona dins la poesia Observaciens; ne transcriurem qualques vèrses:
   
E lo trapam tanben dins lo poèma comic Tomieu, publicat en 1864 e signat per Capus, poèta d’Albi (Albigés); lo paire d’una familha nombrosa ditz aital a la siá femna:
   
Un autre siròp es l’idromèl, fòrça semblable, que s’aprestava tanben dins lo mond antic. Plini l’Ancian (sègle Ir) ditz dins la Naturalis Historia que “totas las peras cuèchas amb de mèl son bonas per l’estomac” e, suls codonhs, demest d’autras causas, escriviá: “En çò que tanh als que se confison dins de mèl, n’i a d’unes que los donan coma aliment, picats amb una decoccion de petals de ròsa per las afeccions de l’estomac.” Li disián “mella” e Lucius Iunius Columella (sègle Ir) nos daissèt la recèpta dins lo tractat De re rustica, après aver parlat de la fabricacion dels bornhons:
   
Cal dire que lo plomb causa lo saturnisme, mas d’aquel temps o sabián pas e èran d’usatge corrent los pairòls e d’autras ustensilhas de cosina fachas amb aquel material.