Quina vida s’avètz pas lo Pass sanitari, quina vida! Podètz pas beure un còp al cafè, podètz pas anar al restaurant, podètz pas anar al concèrt, al cinemà, al teatre, a l’operà... podètz pas... podètz pas... Existissètz PAS! En fach, sens aquel Pass, podètz pas passar.... dintrar dins maites luocs.
 
Me dirètz que podètz beure lo cafè o lo tè a l’ostal vostre, que podètz espinchar cantaires, dançaires al fenestron. Mas es que viure enclausit, embarrat, emparetat de longa dins son apartament o son ostal, es encara viure?
 
Al nom del “principi de precaucion” benlèu qu’aprèp lo pass sanitari, podria ben n’espelir un autre. Dins las societats talamai precaucionosas ont vivèm, n’i a que se demandan s’es pro prudent de beure un cop dins un cafè a costat d’una femna que ven de crompar un ramat de libres dins una libraria anarquista amai se a la Pass sanitari? N’i a que se demandan s’es pro prudent de bocinejar dins un restaurant a costat d’un ome que legis Charlie Hebdo amai se a lo Pass sanitari? N’i a que se demandan s’es pro prudent de viatjar dins lo TGV a costat d’una gileta jauna amai se a lo Pass sanitari? N’i a que se demandan s’es pro prudent de s’assetar dins un Airbus a costat d’un Indian o d’una Africana amai se a lo Pass sanitari?
 
Alara, per butar mai en abans aquel principi de precaucion an recampat un conselh scientific que a soscat e fin finala a trobat. Per respondre a la demanda securitària, aqueles pensaires de tria, aqueles soscaires de mestièr, aprèp de meses e de meses de recercas aprigondidas an concebut un Pass novèl: lo Pass Civic. Aquel Pass Civic seria encara pus malaisit de descrocar que lo Pass sanitari. Per l’obténer seria demandat: un quasèrn judiciari verge, una autorizacion civica desliurada per la policia, una inscripcion sul fiquièr grandaràs de civilitat Europenc.
 
Es qu’aqueles PASS, sanitari coma civic, dobrisson pas las portas del musèu de las libertats publicas?
 
 


Clamenç
Umorista en lenha occitana