En aquesta passa lo monde de la gramatica francesa an la vira-sang davant lo genre del pronom personal. Aquel problèma se pausa mens en occitan, que los vèrbs s’i conjugan sens pronom subjècte.
 
Per contra, lo problèma de la marca del nombre se pausa a las doas lengas. Me diretz que las causas semblan mai simplòtas e qu’es aisit de causir singular o plural, se i a una sola persona o mai d’una concernidas. Ça que la, coma pel genre, de còps que i a, lo nombre es pas aisit de definir, que dins un grope de personas d’unas pòdon comptar mai que d’autras, o que d’unas son pas de comptar, mas que cal far semblant de comptar.
 
Aital, per exemple, se lo President, lo Primièr Ministre, lo Naut Conselh de la Santat Publica an trabalhat amassa, dispausaràn de mai d’un biais de comunicar. Lo President, poiriá dire “lo Naut Conselh de la Santat Publica, lo Primièr ministre... e jo avèm pres aquela decision”. Dins aquel cas la conjoncion “e” establís l’egalitat entre totes e la collegialitat de la presa de decision. Mas benlèu que lo President serà temptat de dire “Ai pres aquela decision ambe lo Primièr Ministre....”, la preposicion “ambe” establissent dins aquel cas una ierarquia entre Cap e participants que se’n pòdon sentir macats. Aquelas doas formulacions son gramaticalament corrèctas.
 
Mas lo President dispausa encara d’un autre torn que l’usatge n’es a se generalizar: “Avèm pres ambe lo primièr ministre... aquela decision”. Aquel darrièr biais, que reconeis la participacion de totes tot en mantenir una ierarquia, es, pel moment, gramaticalament incorrècte, lo subjècte del vèrb demòra “jo”, singular, la preposicion “ambe” introdusissent un complement e non pas d’autres subjèctes.
 
Lo Robèrt e los autres gramaticians del moment se deurián clinar sus aquel punt.