Lo 30 de novembre Josefina Baker dintrava al Panteon, aquel “temple laïc de la nòstra Republica”. Aquela femna d’origina americana, negra, artista engatjada, resistenta, militanta antiracista se menèt una vida de lucha per la libertat, per l’egalitat, per l’amor dels sius mainatges. “Totes los òmes an pas la meteissa color, çò disiá, lo meteis lengatge, ni las meteissas costumas, mas an lo meteis còr, la meteissa sang, lo meteis besonh d’amor”.
 
L’òbra mage de la siá vida foguèt la del castèl de Milandas, que i abaliguèt 12 mainatges adoptats als quatre cantons del monde, “la tribú arcolan”, “lo vilatge del monde capitala de la frairetat universala”, la pròva que mainatges de nacionalitats e de religions diferentas podián viure amassa dins la patz. Es de notar qu’aqueles mainatges anavan a l’escòla comunala de Castelnaud, mas que al castèl, un preceptor lor ensenhava la cultura dels sius países. “Universalisme”, segur, mas respècte tanben de la diversitat culturala e de l’identitat de cadun.
 
“Foguèt de totes los combats que recampan los ciutadans de bona volontat en França coma de per lo monde, çò diguèt lo nòstre President dins l”omenatge que li rendèt; la miá França es la de Josefina.
 
Qualques jorns abans, lo 24 de Novembre, 27 migrants se negavan dins lo naufragi de lor embarcacion al larg de Calais; un pauc abans, a Grande Sinthe, un camp de migrants èra desmuralhat per suspresa, tendas esquiçadas, e afars personals destrusits, per que posquèsson pas èsser recuperats. Qualques jorns aprèp, lo President en visita dins lo Gòlf, dins d’estats als “regimes autoritaris”, signava ambe caps d’estat suspectats de crimis de guèrra, d’assassinat de jornalista, contractes de venda d’avions de combat e d’armas.
 
Me demandi se la Josefina i reconeisseriá la siá França.