La ’jaça, engueras la ’jaça, sens s'esmalir, a se ’prueimar, que, un pauc espinga, de ren a pas paur, sur ’na codena mai que mai d'erba rasa, tant la chalor, de mes en mes, l'i fai perdre son verd quante la terra a set!
 
La ’jaça, a-’la set?
Chercha-’la lo gaulhier, o ben tot quauqua meitat plena selha?
Sap-t-un?
 
La ’jaça sec benleu sa set, en quauqu'un luec, o quauquaren entau que tròba en dire, dins sa rauba negra e blancha, a pluma bluia, au rebat dau prumier solelh dau Levant que poncha.
 
La ’jaça ’visa. La ’jaça a sos uelhs per veire, ensús coma debàs.
 
La ’jaça se desvira, gran engraupida, p'un piau engòtja.
 
Se revira deçai, delai, de sa quita testa emb sos dos uelhs, coma de son eschina, aura enançada, enjaluncada a las gentas peiras de l'escura esbolhada, rasís lo rumegier.
 
La ’jaça sap plan que, aquí o alai, ’la tròba, son beure coma sa grana, rasís l'esbalet dau “crestian”, dins lo ’sieton esgat sur la marcha, per la pola, lo jau, a l'auseu que passa; coma tròba son aiga, mai que mai a la gaulha de glesa dau bac, que la vacha a fach, aus cròs eissigats de sas pesantas pautas: deversada, boirada, au borrilh d'estiu bonhada.
 
La ’jaça banturla, s'esmaja, e se'n tòrna ’trapar sa volada.