Cada país a la sieu frontiera. La “frontier” al sens far west dals Estats Units d’America. Tèrras salvatjas, per colonizar, civilizar, crear qualqua ren qu’avans -pecaire- i èra ren, far parier o melhor que l’endrech qu’avèm quitat... Enfin se fa mina de creire que i èra ren, amerindians e ànimas sensiblas s’abstenir (un pauc coma de valents provençaloniçards que fan mina de ren veire lo vivaroalpenc).
 
Doncas un luec per decompressar, laissar far pshit d’estiu per las vacanças, s’acoquinar a una vita mai natura, mai pròcha de las roots, dal far niente, dal viure quiet. Méter lo pè que degun d’autre de valable coma vos o a poscut méter. Una tèrra de promessas o promesa a la conquista! E benlèu per cambiar de vita, ren qu’aquò. Mas ren cambiar de lenga uf.
 
Avèm de sites dedicats coma www.partirdeparis.fr amb de zooms coma “Nouveau Toulousain : le kit de démarrage”, “Partir vivre à Nîmes : le témoignage de Géraldine”.
E quasi de guidas faches per aquò.
 
Istoricament Provença a jugat l’airal d’atraccion per anar ‘al sud’ que siguèsson d’arribants de França o d’Euròpa.
 
E mai precisament, en segond luec, una redistribucion dal monde de las vilas en periferias. De monde de Niça per exemple se’n van per cercar a anar mai dins la natura dins un segond temps. Anar dins las valaias, recular per aver un òrt, èstre proprietari o anar dins Var “mi fa pensar als Alps Maritimes amb 40 ans de decalatge” m’avia dich un maralpenc (= neologisme departamental entrat dins l’usatge per dire abitant dal 06).
 
Après i aguèt la version hippie amb Ardescha, Losera, eldorados d’un new age dins de tèrras ‘salvatjas’ (e occitanas).
 
Una tendéncia actuala que dura es aquela.
 
M’es tornaia en plen morre dins una discussion genta sus “las gents d’aicí son mens simpaticas que dins lo ‘sudoèst’, i son tròup de gents aicí, sèm compressats. Lo monde dal ‘sudoèst’ qu’ai rescontrats, aquels qu’an l’accent, son cools”.
 
Òc de monde d’aicí de basa, n’avèm totjorn mas son mesclats e negats dins la massa de la populacion vengüa per lo solèlh e ren d’autre. Encara mens per la cultura occitana d’aicí.
 
E la question que me pauso es la siguenta: las personas que van dins lo “sudoèst” -enfin Nòva Aquitània per dire mai precís administrativament e en Gasconha, Lemosin e Oèst Lengadòc per dire mai precís en respectant la realitat occitana- i van per l’occitan o per lo solèlh, un pauc la manjuca -subretot los preses immobiliers mens cars- e basta?
 
M’avia marcat a l’ocasion de diferents sejorns a Montpelhier dins de periòdes espaciats de veire lo procèssus de Côtedazurizacion (c) dal sector. Sabiam qu’èra ja la Florida francesa istorica mas plantar de palmiers a Montpelhier fa classa, la còsta d’Azur de Mentan a Montpelhier? Benlèu. Ne n’aviam ja parlat.
 
 

 
L’espaci occitan es a las primieras lòtjas per atraire de monde en França. E confirma aquels dires de’n aut, lo sudoèst es number one. E la tradicionala region nòstra es encara un pauc dins lo còup. Mas es plus davans. Lo front pionier s’es desplaçat. Cal dire qu’entre las doas regions, l’immobilier es mens car dins lo “sudoèst”.
 
Per los mai urbans, la situacion es la mema per las vilas.
 
Un article recent de Nice-Matin precisa:
     
E per far veire l’occitanitat dins tot aquel moviment de populacion entre Mentan e Bordèu? An consciéncia d’arribar en tèrra de lenga occitana?
 
Coma los ajuar a nos respectar coma portaires d’una lenga, d’una cultura valorizanta e a los integrar coma l’an fach per lo passat los italians, catalans, poloneses en tèrra occitan qu’emparèron l’occitan?