A l’escòla d’Eguzon-Chantôme (Indre) venon d’adoptar dus gatons. Quand ausiguèri la novèla a la matinièra de France-inter, me diguèri: «Tè, l’actualitat es suava uèi e los jornalistas an pas grand causa a clacar». Pr’aquò, entre la precampanha de las presidencialas, la tension a l’est, los migrants a Calais, lo novèl variant del COVID, la sortida del film Animal ..., la matièra mancava pas. Mas, en parant l’aurelha, m’avisèri qu’aquel sicut èra autant important coma la santat del Primièr Ministre o las pudentariás d’un candidat-polemista.
 
Aquela adopcion èra pas una fantasiá mas un projècte pedagogic bastit en concertacion entre l’equipa pedagogica, los parents e los escolans. L’objectiu n’èra clar: ajudar los mainatges a èsser mai concentrats, mai suaus, mai braves, mai empatics, mai a l’escota, dins un climat mai calorós. L’escòla possedissiá ja tres conilhs, tres polas que ambe los gatons se marcavan dins un projècte de mediacion animala: en mai d’una calinejada de quora en quora e de la distribucion del manjar los escolans devon velhar al benestar de las bèstias.
 
En aprigondissent lo sicut aprenguèri l’existéncia de la «gatotérapia» que nos ven del Japon. Los Japoneses quichats al trabalh encara mai que nosautres, per se garir de l’estress, de l’adeliment (burn out en francés) dispausan al burèu de gats que pòdon alisar e se daissar breçolar pel siu ronet.
 
E me tornèt la frasa de Gaston Lagafa / Franquin, que filosòfa en semblant fenhantejar al burèu e que çò ditz «Se totes los generals del monde avián un gat suls genolhs seriái mai que tot rassegurat».
 
A aqueles generals podèm ajustar los politics, los menaires, los decididors, totes aqueles primièrs de cordada, que nos daissen anar, que nos poscam pausar per soscar, somiar, e escotar l’autre.