Lo prenom masculin Francés se desvolopèt a partir dau sègle 13 per referéncia au celèbre Sant Francés d’Assisi. Aquel òme italian visquèt de 1182 aperaquí fins en 1226. Son prenom, Francés (en italian Francesco) èra rar e estranh per son temps: seriá estat nomenat ansin perque son paire èra un mercadier que frequentava lei grandei fieras de Champanha, en França. Donc, ges de rapòrt amb lo patriotisme francés.
 
En mai d’aquò, en lenga francesa, fan una diferéncia de forma fòrça clara entre lo prenom François e lo nom deis abitants de França, les Français. La màger part dei personas que chausisson en lenga francesa lo prenom François pensan pas au patriotisme francés; sola una minoritat pichoneta o fan.
 
La forma feminizada, en occitan Francesa (en francés Françoise), pausa pas de problèma tanpauc. 
 
Remarca — Es fòrça rar de trobar lei formas Francesc e Francesca en occitan: son d’influéncias de l’italian Francesco e Francesca o dau catalan Francesc e Francesca.
 
Un autre prenom femenin, en occitan, es França (en francés France). Sovent s’utiliza dins la forma compausada Maria França (en francés Marie-France). Aquelei prenoms apareguèron fa lòngtemps coma un omenatge literari a Maria de França (en francés Marie de France): es una poetessa anglesa que visquèt de 1154 a 1189. Escriguèt en francés perque lo francés èra una lenga de cultura influenta en Anglatèrra d’aqueu temps, en seguida de la conquista normanda de 1066. Es possible qu’aquela femna, que sa vida es pauc coneguda, foguèsse nascuda en França. Totun son òbra literària s’enracinèt completament en Anglatèrra. Escriguèt mai que mai sus lei legendas britonicas d’origina insulara. Foguèt ben una femna de l’elèit culturau anglés, amb una cultura mesclada de referéncias anglosaxonas, celticas e francesas, causa banala dins l’Anglatèrra medievala. L’usatge dei prenoms França e Maria França, donc, es nascut d’un omenatge literari a aquela poetessa. Implica pas una adesion necessària au chauvinisme francés e pausa pas de problèma en Occitània.
 
Lo prenom occitan Ital (en italian Ìtalo, en latin Ítalus) se referís a un personatge legendari de l’Itàlia antica. Es un prenom frequent dins l’estat italian e, donc, dins lei Valadas Occitanas que dependon d’aquel estat. Sa forma feminizada es Itala (en italian Ìtala). Nomenar son enfant Ital o Itala pòt aver un rapòrt, de còps que i a, amb la preséncia dau patriotisme italian dins lei Valadas Occitanas. Pasmens, au nivèu etimologic, es mai que mai un prenom mitologic de la Roma antica, totalament anterior au patriotisme italian modèrne. Per tant, lei prenoms Ital e Itala pausan pas de problèma particular per la cultura occitana.
 
Dins l’ideologia dominanta deis occitanistas, es normau de refusar lo chauvinisme e l’exclusion. La defensa de la lenga occitana e lo patriotisme occitan entraïnan pas un òdi còntra lei culturas francesa e italiana.
 
Lo fondador de l’independentisme occitan modèrne a nom Francés Fontan (1929-1979). Evidentament, degun i a jamai vist la mendre contradiccion.