Aprenguèri, fa qualques jorns, que los mots “vòts” e “vòte” an la meteissa origina ( latin vovere, vodar) e que, a l’Edad Mejana lo vòte èra l’expression d’una desirança, d’una opinion, al Capitol d’una abadiá. Uèi, e sustot ongan per nosautres ciutadans franceses, las doas paraulas se tornan confondre, e los “vòts” del jorn de l’an anóncian lo “vòte” del mes d’Abrial.
 
Mas Deman que punteja sembla a Ièr que se’n va. Sus la palanca de l’un a l’autre, en aqueste primièr de l’an, vos pòdi pas desirar “l’endemans que canten”, pensariatz que me trufi. E cantarián que los ausiriam pas, dins lo tarrabastal del Grand Mercat, lo cridal dels vendeires e los ròts e los sospirs d’aise dels sadols, las bramadissas d’asirança del ferram, los gemècs dels que patisson e lo rangol dels morents, e d’aicí enlà, lo trepejadís de las bòtas e lo bataclam de las armas.
 
Mas vos desirarai la fòrça de cantar per se balhar lo coratge d’avançar e de se tirar l’enveja de recuolar o de s’embarrar dins la siá tuta, de cantar ambe l’autre e de l’escotar cantar, de cantar Frairetat, Paratge, Amor, per far calar los jaupaires, de cantar per se pèrdre pas la nòstra umanitat.
 
Cantar, contunhar de cantar, quitament se Deman fa mina de plorar. ... E bona annada, plan granada, ça que la!