Bon, ara que me coneissètz e que sabètz que conti pas colhonadas (!) e que disi pas jamai de messorgas (!!), vos demandèsse de me far de reclama per l’eleccion presidenciala a venir dins la mesura que soi lo sol a la poder ganhar contra l’autre — qual? a pas ges d’importància! — a la condicion que los autres piòts que pensan gaireben coma ieu se desistèssen per ieu, campion de l’unitat reretrobada, soi segur que votariatz per ieu. Non?
 
A, n’i a un que me fa saber qu’a pas res comprés a mon devís… ça que la, es simple: cal que los autres se rendan a l’evidéncia, soi lo mai bon, soi lo melhor!
 
Totjorn pas convencut? Ai pas jamai vist gents coma vos d’una marrida volontat sens egala.
 
De se demandar çò que cal far o çò que cal dire per me far montar dins los sondatges del matin e del ser e recuperar vòstre bulletin de vòte en ma favor…
 
Vesètz que caliá almens qualques paragrafs per presentar un tablèu realista dels candidats, declarats almens, a l’eleccion presidenciala. Se tenèm compte pas que dels candidats probables —lor calrà ça que la las 500 signaturas d’elegits— que sián de drecha o d’esquèrra, totes pensan d’èsser la persona providenciala, lo recors que los Franceses unanimament espèran.
 
Confrontats als resultats dels sondatges, totes, sens cap d’excepcion, denegan qu’aqueles sián un imatge de lor popularitat a un moment donat; mas totes, quand o pòdon, ne fan realizar per conéisser la situacion e dison amb una cèrta filosofia: ”Servisson pas a res de tota faiçon; los Franceses son un pòble savi, los Franceses se daissan pas enganar, los Franc…”
 
Levat los que votaràn pel primièr còp, avètz pas l’impression de conéisser la cançon que ne sembla una que cantavi drollet en francés: “C’est pas moi, c’est ma sœur qui a cassé la machine à vapeur!”.
 
Vos podètz virar del costat que vos agrada mai —poiriái emplegar “nos podèm…”— e vesètz cadun embarrat dins sas certituds e prenent d’exemples del temps vièlh.
 
Vertat es que l’electorat exagonal sap lo pès dels ans! Los joves son pas de comptar per çò que son joves, ça dison e que cal ben que joinessa se passe!
 
E los joves qu’ausisson arguments aital tòrnan metre sos escotaires e tòrnan a sas cançons…
 
E los candidats e lors tropas magrinèlas jògan las plorairas se ne pòdon pas far venir de professionalas — avètz notat que son “plorairas” e pas “ploraires”!
 
La màger part del temps, es un pietat de los escotar… Seretz pas estonats benlèu se vos disi que los mai pietadoses, de mon punt de vista, son los que son a man esquèrra sus la carrièra. Cadun carreja son Lego amb el e, a la pausa, torna bastir de castels en Espanha… que siá polit o pas, es content d’el.
 
N’avèm encara per qualques meses amb de jornalistas —pas totes, ça que la— que son als òrdres e se contentan de passar los plats als candidats.
 
Auriam benlèu candidats amb un pauc mens d’ego se los mèdia d’informacion èran mens complasents. E unes candidats o an plan comprés e manejan l’escarni per tal d’intimidar l’intervistaire… e aquò marcha… sovent!
 
Mai generalament l’argument emplegat es de dire que los Franceses fan fisança sul plan regional o local e que i a pas de rason que o fagan pas al nivèl nacional…
 
Es aquí l’alh! Los electors fans pas mai fisança a una classa politica descreditada e, ongan encara, seràn los abstencionistas lo partit mai important al ser de l’eleccion…
 
Los candidats batuts, cocuts e contents contunharàn a laiussar e repotegaràn contra aqueles ciutadans qu’an una manca de sens civic deplorable, etc.
 
Eles tornaràn “lego-ïr” lors castèls en Espanha… o benlèu pas… Avètz ja vist un ego —politic al mens— desaparéisser après una desfacha?