Un editorialista de Politis rampèla, a prepaus de la politica sanitària del governament, la faula de l’ase de Buridan. Aquel filosòfe del sègle XIV disiá que se botàvem un ase rosigat a l’encòp per la talen e la set a egala distància d’un barquet de civada e d’un ferrat d’aiga, se poiriá pas decidir entre beure o manjar en primièr e acabariá que ne crebariá.
 
Tres sègles mai tard un autre filosòfe, Spinoza li respondiá: «Se, plan segur un òme (ajusti o una femna) en plaça d’una sauma dins aquela posicion d’equilibre, aquel òme (o aquela femna) deurà èsser tengut non pas per una causa que pensa mas per l’ase lo mai pèc (o la sauma la mai pèga), se perís de talen e de set».
 
Uèi, que los nòstres menaires se trapan entre lo barquet de la performança economica e lo ferrat de l’aparament sanitari de la populacion e que se sentisson mai aluserpits que l’ase de la faula, an causit d’anar e venir entre lo barquet e lo ferrat, mas en s’arrestant mai longtemps davant lo primièr. Mas de tròp voler s’assadolar de civada economica pòt aumentar encara mai la set sanitària e l’aiga riscariá de mancar dins lo ferrat.
 
E riscariam, totes, de nos trapar la talen nos rosigant lo ventre e la set nos cramant la garganta entre lo barquet e lo ferrat vuides.