Not’ bon maît’, qu’es a díser lo nòste president, que ven —mei o mens com dens lo jòc de cadièras musicaus— de prénguer la presidéncia de l’Union europèa pendent un periòde de shèis mes e, ende hestejar aquò, lo prumèr deu mes, que hasó flicotejar lo drapèu europèu solet devath l’arc de triomfe…
 
Hilh de quauque! Guaireben tots lo tenòrs de la classa politica exagonau, los lors acolits e los lors pòrtavotz que hasón conéisher aus mèdia los lors sentiments… qu’èran que lo president, damb aquesth gèst, e deishava véser mei que l’aurelhon en çò que concerniva la soa posicion cap a Euròpa.
 
Lo president n’èra pas un patriota dens la mesura que hasèva passar Euròpa prumèra. D’un bòrd a l’aute de l’escaquèr politic, rauja e colèra!
 
Autes còps, en lo Reiaume Unit, un jornau de prestigi de l’epòca, que s’aunorava de relaiar las letras deus sons legidors que notavan que lo cocut aviá cantat dens lo jardin deu palais reiau, o enlòc mei, dus jorns o ua setmana mei de d’òra que l’an d’avant. E tots los Britanics —de bona soca, com se deu!— que n’èran tot esmiraglats…
 
Lo microcòsme politic exagonau, ne’u cau pas parlar de la natura ad eth mas de la natura deu poder a París o deu sentiment que’s hè deu poder a París.
 
E los mèdia parisencs —e n’i a autes?— que son a l’espèra entà béver las paraulas, pas totjorn senadas, deus nòstes bracejaires que se pensan indispensables entà l’avenidor deu país.
 
Tanlèu vengut tanlèu partit! Lo lendoman, lo drapèu de la Republica qu’avèva tornat trobar la soa plaça; los mèdia que s’èran hèits lo reclam d’ua indignacion digna e justificada! La Republica, un còp de mei, qu’escapava au rambalh.
 
Ent’ac díser sens embelinas, la vigilància deu Landerneau politic qu’avèva sauvat la republica!
 
Que vs’ac cau créser, brave monde, non se passa pas un jorn sens que los anti-France —aquí la lista que seré tròp longa e que cadré comptar los enemics deu deguens e los deu dehòra— ne hàcian escarni au nòste país e a las soas valors millenàrias.
 
Mes que sabem tots que la tempèsta e’s pòt desbondar at home o a l’estrangèr!
 
Dimècres, lo nòste president qu’expausava la soa vision entà ua Euròpa futura mès qu’estó interpellat peu candidat ecologic a l’eleccion presidenciau suus problèmas exagonaus e autes a la “suspresa” (?) deus autes elegits europèus que pensavan que n’èra pas l’endret adequat entà ‘quò har.
 
França ne seré pas França se degun ne coneishèva los sons problèmas intèrnes. Un gran país que deu har la leçon quitament quan s’ageish de problèmas de familha…
 
A còps, ua colerassa que pòt har baishar la pression mès, en çò nòste, las intervencions deus uns e deus autes ne pòrtan pas gran causa au debat e, mei que tot, las oposicions multiplas au president, se son normaus, com son multiplas ne pòrtan pas ua critica constructiva a la politica o non-politica deu govèrn e deu son president. Criticas n’an pas jamei hèit un programa…
 
Las eleccions que s’aprèssan… Lo govèrn, levat tres o quate minisgtres benlèu, desmpuish bèra pausa, ne serveish pas a arren… Personaument, que mancarí l’examen de reconeishença fasciau. 
 
La representacion nacionau? Son quitament pas de “godilhòts” com deu temps de De Gaulle.
 
Lo president que hè tot… E auré hèit un còp d’Estat?
 
E, s’arren càmbia, los candidats a l’eleccion presidenciau, ne son redusits a la caça deus “pairins” e, com ac a dit un jornau satiric, a carcular s’auràn pro de votz ende se poder har remborsar las despensas de campanha electorau…
 
E jo… que’m demandi perqué contunhi de m’interessar a la politica de la Ciutat!