Vaquí. Uei ne soi au numèro cinc cents de mas cronicas suu Jornalet. B’es beròia l’aventura! A la debuta podèvi pas créser perdurar tan luenh sus aqueste camin. Cinc cents setmanas, en tot saber que n’i a una cinquantena per an, e òc, aquò nos hè plan una detzenada d’annadas. Nos torna pas joen.
 
Mes quin plaser! E òc, s’exprimir es quicòm de plan, mes dens una lenga que s’amerita tan de passion e d’esfòrç, que vos balha un contentèr doble.
 
Solide, tot es pas estat tostemps fòrça simple, e lo retorn deus legedors pas totjorn favorable, mes aquò hè part de l’avantatge d’un mèdia coma lo Jornalet, es interactiu. Jo, coma “polidòxe”, cresi que n’i a pas una sola vertat, e que doncas totas las opinions, se respèctan la dignitat umana, son de bon considerar.
 
Me hascoi brandir las pelhas quitament per un accent grèu de tròp, èi pensat un moment que’m calore anar en preson. Mes sabi plan, en tot conéisher lo mitan esperantista, que desbrembar un accent o ne botar un de tròp pòt aviar una guèrra entre ahuecats, fòrça mès sagnosa que non pas las polhadas a l’entorn de la pena de mòrt o de l’ahar Dreyfus.
 
E de tot biaish, com ac disi sovent: se pelejar en occitan es dejà una victòria.
 
Doncas lo sentit màger que’m cinta au moment d’escríver aqueste tèxte es la gratitud. Òc, vòli ara mercejar totis los que crèan e que hèn víver los mèdias en lenga nòstra, que hèn retrenir la lenga de Godolin e de Mistral sus la telaranha, per que posca estar ausida encara per las joenas generacions.
 
E tanben vòli mercejar los que m’engulan quan escrivi asenadas, dambe o sense accent grèu ...
 
Mercés, Jornalet!!