Lo dimenge 23 de genièr, dins la siá emission «20h 30 le dimanche», Laurenç Delahousse entrevistèt lo secretari perpetuall de l’Acadèmia francesa, Elena Carrèra d’Encausse.

Interrogada sus la siá enfància de filha d’emigrats georgians, declarèt aver patit a l’escòla de s’apelar Zourabichvili, sustot lo jorn de la dintrada, quand tot lo monde l’espiavan a l’enonciat del siu nom e que la mèstra li disiá: «Mas qu’es aquò? E coma s’escriu?». «Somiavi de m’apelar Dupont o Durand, çò diguèt, d’aver un nom francés.» Aital, quand se maridèt prenguèt lo nom del siu òme, Carrère d’Encausse, filh de Jòrdi Carrère e de Paula Dencausse.

Aquel pensament patronimic foguèt determinant dins la siá causida matrimoniala? Non pas.

Coneissèm las posicions d’aquela femna venguda secretari perpetual de l’Acadèmia francesa, ferotjament opausada a la ratificacion de la Carta europenca de las lengas regionalas, que «portariá prejudici als principes de indivisibilitat de la Republica, d’unitat del pòble francés a l’entorn de la siá lenga e d’egalitat dels ciutadans davant la lei,» e de «comunautats linguisticas brigalharián l’unificacion del pòble francés».

Aital nos enganariam suls sius critèris de causida d’un marit, que lo nom que li balhèt lo siu tinda pas plan «francés», estant un nom occitan! A l’ora que d’unes candidats a la presidenciala prepausarián als pretendents a la naturalizacion francesa de préner un pichon nom -e perqué pas un patronime- francés (dels sants del calendièr), li demorariá, per se far uèi francesa per de bon, de se far apelar «Helène Chemin (charretier) sur le Plateau calcaire.»