Quora ma maire esperava ma sòrre a la debuta de la guerra, diguèt, sensa li pensar:” manjario ben qualques castanhas”. Mas l’avia dich davant la cosina de mon paire. En aquel temps, lo monde cresion que quora una frema gròssa poía pas assadolar sas envias, l’enfant de nàisser auria de tachas colorias coma lo fruch enviat, ont sa maire si tochèt lo còrs.
 
Malur! si disia la cosina, los castanhiers venon pas en Casternòu! (la terra es cauquiera)
 
Alora, de fòrça bòn matin, s’empartèt per los set quilomètres fin as Torres pi montet au còl de Pal. Si ditz qu’es anat fins a Sant Esteve dal Mont (qu’es vengut Sant Esteve de Tiniá). A segurament chaminat encara perqué la terra, pas cauquiera, es pas pròcha dau còl e son pas de masatges tots pròches. Benlèu en Auron? Penso qu’es anaa veire tanben de cosins aluenhats de sa maire. Après qu’ague marchat una quinzena de quilomètres, portèt los fruches a ma maire.