Levat lo primtemps que dapasset s’apressa mai o mens rapidament degut al rescalfament del planeta, vesi pas tròp çò que vos poiriái dire. Mas, coma o disiá Raymond Devos dins un de sos devisses: “Es pas per çò qu’an pas res a dire que o cal pas far saber!”
 
Desempuèi mai de dos ans ara, nòstra vida vidanta es estada borrolada e las gents — e ieu tanben, me pensi — an reaccions qu’auriam trobadas estranhas avant la venguda del Virus!
 
E encara per un coma ieu que vivi dins lo campèstre la consequéncias semblan èsser mens importantas… Mas, coma quand fasiái lo soldat, òrdres e contra-òrdres se seguisson; e, ensucats coma nos trobam adara, demoram l’esquina clinada sens reaccion, sens repotegar, sens rebecar fòra una minoritat qu’an decidit que pro èra pro.
 
Vos vau pas amagar las causas… ne fau pas partida per çò que pensi que soi passat “de l’autre còstat” en causa de mon atge benlèu, de l’endrech on demòri mas sustot, cresi, de la possibilitat qu’ai de poder contunhar mon trabalh de cronicaire e comunicar per Internet lo fruch de “mas pensadas pregondas e indispensablas per l’umanitat” (Senhali qu’aqueles mots se vòlon umoristics e que degun espèra pas e a pas jamai esperat que los escrivèssi.)
 
La realitat, ça que la, es aquí e — se ne cresèm los sociològs, los politològs, e autres -ògs de tota mena — los Franceses coneguts coma un pòble renaire e indisciplinat semblan mai un pòble zombi qu’un pòble viu que viu dins una democracia e qu’a drech a la paraula.
 
E quand disi lo pòble, aqueste a qualque excusa per çò que deu se despatolhar amb totes los trebolicis que li tomban dessús — en mai del cèl! Mas nòstra representacion nacionala, majoritat e minoritat amassa — e aquí fau d’antiparlamentarisme primari — a daissat e daissa lo president governar per decrèts; es a dire qu’un òme solet pren las decisions sus un fum de subjèctes sens que nòstres elegits nacionals ajan un mot a dire… e Dieu sap que lo periòde que vivèm s’ameritariá mais que consultacions amb sos conselhièrs o un comitat de savis…
 
Aquela apatia se sentís tanben a propaus de l’eleccion presidenciala. Los optimistas pensan que lo revelh dels ciutadans vendrà pas que quand totes los candidats, president i comprés, auràn “candidatat”! Personalament, ai qualque dobte.
 
A drecha, la sola novèltat es la preséncia de Moussu Z., esperat coma lo Messias, pels adèptes de la conspiracion internacionala importada dels Estats Units.
 
A esquèrra, “Ego” demòra lo sol element viu sus un pertèrra de cadavres politics que se vòlon los representants de partits politics defuntats.
 
En mai d’aquò, quitament se se dison socitoses de servir lo país e de lo sauvar, mai d’un elefant (esquèrra) o d’un cocodril (drecha) espèran d’èsser invitats a partatjar las sopas del mèstre de la bòria e mòstran pas cap de vam per defendre lor eraut! Dins una societat de consum, val mai aver l’escudèla plena que non pas d’anar als restaurants del còr politics…
 
E los bedigasses coma ieu, lo jorn vengut de la causida presidenciala, votaràn un còp de mai, contre un candidat o, lasses d’aquel espectacle derisòri, demoraràn a l’ostal…