#13

Te comprèni ben, mas se pòt pas diser las causas atal caricaturadas, amai se dins un biais de trasc o de trusc i pòdon semblar.

Cal de diplomacia, quicòm qu’es grandament de manca ençò dels occitanistas, segurament los rebrècs de qualquas frustracions. Cal totjorn emparagir los recastes, enquèra que aqui tanplan siás caisegut dins la tematica recastes qu’es coma la falta. Son pas causas que fan enantir !

Cambiar lo discors e valorizar.

#12
La lèi del mendre esfòrç, l'absència de motivacion e de temps disponible...
Benlèu cercar del costat del plaser de la caminada campèstra e montanhòla...

#11

Esters qualques airals, masatges, cammàs que coneissi pas, sabi pas ont se pòdon amagar los siá disent natius (disi siá disent, d’aqui estant que n’en caldriá una definicion ambe gras - cal pas botar totis los natius dins los meteis nivèl, d’unis son mai perficients que d’autres.)

Ja dins las annadas 90 dins los ostals de retirada lo personal que compreniá la lenga eron escasses, los que comprenian èron jove retirats e trabalhavon cap pus. A l’espital a-n-aquela meteissa pontanada, demest lo personal de costosiment èra un ermàs linguistic, lo míu belet n’en patissiá, li mancava de parlar sa lenga qu’aviá parlada tota sa vida, segur coneissiá un briu de francés mas i èra pas d’aise dins aquela lenga d’escola apresa, per platussar.

Vertat que los espaci d’immersion n’en sabi pas, benlèu los cementèris…… vièlhs.

Es pas per aquò que cal plegar la taula çaquelà, se n’i a pas n’en farem ambe çò que se poirà trobar, en repentida i a la formacion dels ensehaires (parli pas dins un emmòtle escolari, qu’es un autre trincament) cal talhonar los problemas bels e atal apichonats s’en pòt mai reventjar.

Me cal aquíu fa un prèc entà Santa Rompelomina i a pas qu’ela que nos posquèssa tira d’aquela mala brega. Es òps.

Mas nos cal tanben e subretot trobar cossi sensificar joves e mens joves e los far dintrar dins una familharitat ambe la lenga (mantun nivèls de familharitat segur) e los far evoluir cap a una envetja d’expression, cap a un plaser. Tot aquò se farà pas sens trabalh nimai per lo polit morron d’occitanitas apassionats.

Es pas d’idelogia qu’avèm mestièr, es de plaser.

#10
Una lenga sense possibilitat d'immersion en espacis populars vivents, es impracticabla.
N'i a pas d'exemple, o al mens d'escampilhon d'espaci public occitanofòne.
Se l'occitan es capaç de resiliéncia, aquò vendrà solament entre natius (de per definicion).
Ostal de retirada, puèis extension al villatge, puèis a l'escòla, puèis al ròdol...

#9

Los locutors naturals an gaireben dispareguts e se n’en damora enquèra son plan vièlhs, cansats o malauts,lor podèm pas demandar un esfòrç de contunh sus una longa passada. Enquèra que calguèssa una estructura.

Puèi los naturals sabon pas escriure la lenga, aquò rai, son de bona escota per lo balan de la lenga.
Aviái un còp establit un mena de treliç per identificar los naturals, mas enquèra n’i a qu’an sompat dins lo sòmi e que se trachon brica de la realitat mai d’aquò la vòlon pas vèire e la denegan.

Cada còp es la meteissa sansonha : es la falta a-n-aquel(a) es la falta a l’estat (segur o sabèm pro) Es pas per aquò que non se pòt engimbrar una melhoracion de çò qu’avèm. Lo mond son creserèls se penson que lor va caire cuèch, alestit e estropat dins los sacon, enluòc se passa atal !

Tot lo mond a de bonas idèias, sufís de las recampar de las far enantir de la aptar e subre tot cal pas crèire qu’un idèia sufís, cal una sinergia e la recepta n’i a pas tanpauc.