Dempuèi que bombas e obuses plòvon sus l’esquina del pòble ucraïnian, s’es deslargat en Euròpa tota e en França un vam de solidaritat que rescalfa lo còr. Associacions, simples particulars, collectivitats territorialas, Estat, tot lo país se mobiliza per ajudar, sosténer un pòble aclapat pel malastre. Pertot, de la vilassa al vilatjòt los dons abondan als punts de collectatge; pertot simples ciutadans e poders publics s’organizan per poder albergar los refugiats. E en mai d’aculhir los que se presentan ja, convòis son organizats per anar quèrre los que son pas encara partits o que se son arrestats a las pòrtas d’Euròpa.
 
Acabats dins los discorses de campanha «l’immigracion zerò, les aspiracions d’aire, lo grand remplaçament». E lo Conse de Besièrs de far mea culpa: regrèta çò qu’a dit e fait contra los refugiats iraquians e sirians. Seriam tornats umans? Auriam tornat trapar las grandas valors umanistas d’aquela civilizacion europenca tan lausenjada dins los discorses e doblidada dins lo rambalh de la mondializacion? En aquela trista ocasion tornariam descobrir lo sens moral que nos èrem perduts? Òc ben.
 
Ça que la, un deputat remarca que «los Ucraïnians constituirián en França una immigracion de granda qualitat, que ne poiriam tirar profit, pr’amor qu’es compausada d’intellectuals»; testimoniatges fan la pròva d’una discriminacion raciala contra los refugiats africans en Ucraïna qu’eles tanben vòlon fugir la guèrra; a Calais, las associacions d’ajuda denóncian una diferéncia de tractament entre Ucraïnians e autres exiliats.
 
Lo temps que lo malastruc per èsser plan aculhit en Euròpa o en França deviá aver la pèl clara, èsser de religion crestiana, de bona formacion, es pas encara acabat, e la guèrra d’Ucraïna nos a pas tornada tota la nòstra umanitat.