Dins los mots qu’evòcan la devinacion, l’occitan a una tradicion pro solida dels sufixes ‑mancia (per una activitat) e ‑mancian, ‑manciana (per una persona). Per exemple: la cartomancia, un cartomancian, una cartomanciana. Es un usatge conegut dempuèi l’occitan classic medieval fins als obratges de Mistral e Alibèrt. D’autras lengas romanicas an de terminasons un pauc pus variablas, de còps, mas devon pas perturbar lo bon usatge de las terminasons occitanas.
 
Ansin se pòt pausar tranquillament una sèria de formas coerentas, çai jos. Josiana Ubaud, longtemps abans ieu, las a ja preconizadas dins son Diccionari ortografic.
 
Indiqui qualques usanças concordantas que sòrton de las òbras de Mistral, d’Alibèrt e de l’occitan medieval. Mas es evident que se poiriá fornir d’autras fonts.
 
(1)
 
cartomancia nf. (de l’occitan carta e del grèc manteía “devinacion”, modèl de mot aparegut dins los ans 1830 dins las lengas romanicas, représ en grèc modèrne jos la forma chartomanteía “devinacion per las cartas”)
   
cartomancian ‑a nmf.
   
(2)
 
geomancia nf. (del grèc geōmanteía “devinacion per la tèrra”)
   
geomancian ‑a nmf.
   
(3)
  negromancian ‑a nmf.
   
(4)
 
quiromancia nf. (del latin medieval chiromantia, mot creat a partir de racinas grègas, e représ en grèc modèrne jos la forma cheiromanteía “devinacion per la man”)
   
quiromancian ‑a nmf.