La politica m’a totjorn interessat, la politica m’interessa… Non, repàpii pas… parli de politica! E demòra pas qu’un detzenat de jorns avant que lo ciutadan —e ne soi un— “consciós de son dever e de la gravetat del moment[1]” prenga una decision que va engatjar lo país, la republica pendent cinc ans de mai. Serai pas solet mas me demandi se serem nombroses!
 
Aprenguèri a las escòlas que la politica èra una causa nòbla, e bla bla bla… e quand me reviri —metaforicament— vesi pas qu’una campanha electorala per l’eleccion presidenciala mòla, molassa, molassassa.
 
Vertat es que la sitaucion se prèsta pas benlèu a laïusses o logorrèas d’un o de l’autre dels candidats.
 
Vertat es que lo president en exercici a pres la decision de se mesclar pas al vulgum pecus —es a dire los candidats a sa succession— en partent del principi que son bilanç parla per el d’una part e que la presidéncia — viradissa — de l’Union europèa e la situacion internacionala en Euròpa —a minima— engimbrada per l’òme de Moscòu li daissan pas gaire de temps per anar faire lo bèl sus un empont coma o faguèt fa cinc ans o per córrer los mèdia… En mai d’aquò, s’es pas jamai vist Jupitèr davalar de son Olimp per jogar a la telerealitat!
 
Vertat encara que gaireben totes los candidats son de professionals de la politica e que son gents que vesèm desempuèi lustres mostrar lor cocura sul fenestron cada cinc ans per nos prometre la luna.
 
A los entendre, quitament pas a los escotar, lo lendeman de lor eleccion, la màger part dels problèmas seràn resòlguts. Qu’un representant autodeclarat del “pòble d’esquèrra” siá elegit e sèm segurs de veire lo grand capital rendre las armas dins la setmana e los “trabalhaires” polsar enfin amb una paga que i somiavan pas lo jorn d’abans. Qu’un representant de las fòrças vivas de la nacion, e de drecha de segur, venga al poder e daissarà, solide, viure lo capital, que ne cal per far marchar las usinas, mas s’inquietarà lèu lèu dels problèmas del pòble per li balhar la possibilitat de viure dignament de son trabalh!
 
Fariái tot parièr, probable… non? De tota faiçon, soi pas candidat si que non, auriam pogut “anar al segond torn” de tira! Per entendre lors arguments, i a pas besonh de campanha electorala… una declaracion coma De gaulle o faguèt en son temps e… basta!
 
Fins ara, la campanha es una pietat! E son pas los jornalistas de las canals privadas d’informacion / desinformacion o los batalaires de la ràdio exagonala dins la matinala que me faràn cambiar d’idèa. Lor devisa poiriá èsser sul fenestron: ”Es mon opinion e la partatgi!” e a la ràdio: “Çò que disi es mai important que çò que venon dire totes aqueles piòts de candidats!”
 
M’arresti que vos voliái parlar de cultura, non pas la de l’òrt mas la del cervèl! Avètz notat que de cultura se’n parla pas o alara a la chut-chut!
 
Sabi pas qual a dich que “la cultura es coma la confitura, mens n’as mai ne metes sus las tòstas!” Tot aquel monde devon èsser bravament intelligents e cultivats e devon pensar qu’an pas besonh de venir s’embestiar a ne parlar.
 
Qual que siá lo poder, qualas que sián las mèdia, es entendut que la cultura vertadièra se passa dins París intra muros e un pauc en província dins los festenals estvals; la rèsta del temps, regions, departaments, etc. se devon despatolhar amb las micas autrejadas per París.
 
Cal demorar al mens dins una capitala per se la meritar e, dins l’exagòn, n’i pas qu’una: Lutècia!
 
Enfin, avèm l’astre de viure dins un paradís amb lo solelh e l’aire pur, las flors sul solar de la pòrta e los cagadors al fons de l’òrt… e tot aquò a pas de prètz, ça dison!
 
 
 
 
  Addendum: O sabi, soi pas onèste… los cagadors son pas totjorn al fons de l’òrt! mas soi segur que me perdonaretz…
 
 
  [1] Avètz notat qu’ai metut las verguetas per çò que fa mai seriós per una citacion, quitament se veni de l’inventar!