“The l’Escaroun consortium and the Lou Barmaset farming cooperative have since created a renaissance for the local breed”... Siam modernas en Vau Estura, la reclama per l’anhèu de raça sambucana si fa en italian e en englés. Siam pasmens a quatre torns de ròda de Larcha, Jausiers, Barceloneta e lei toristas francofònes que passon a Pontebernardo, Pietraporzio e Demonte son probablament detz còups mai nombrás que lei toristas anglofònes.
 
Se voliáu “positivar” diriáu que lei responsables de la redaccien d’aquèu prospectus si son pensats que lei Francés que lo legissián eron capables de comprendre l’italian tengut compte de la parentèla entre lei doas lengas. Ailàs, lei nacionaus francés estudián de mens en mens l’italian au collègi e au licèu e aquelei que legisson l’italian si fan pus cambeta.. aquò tanben dins lei familhas d’origina italiana.
 
La chausida de la “Fondazione Slow Food” pausa lo problema de l’englés coma unica lenga de comunicacien. Aquelei que me legisson coneisson mon ostilitat a-n aquèu sistema que nos mena au nivèu zero de l’uniformizacien. Leis aparaires dau slow food, lo contrari dau fast food se compreni ben, duvrián admetre que si parrar dau mau manjar e dau mau parlar (lo globish, l’englés de comunicacien basique) van ensèms. L’englés, perqué non, sus lei reclamas de la Vau Estura, a condicien que li ague tanben l’occitan e lo francés.
 
“Africa begins at Calais” dison leis Englés. “La gastronomia s’acaba a Calais” dison lei Francés. Parlar de bòn manjar en englés es coma se voliam parlar d’esqui en bambara. Manca lo vocabulari adaptat. Convendriá que leis englofònes lipets, son de miliens, aprenguesson l’occitan, l’italian e lo francés per poder ben parlar de ce que taston.