Emb mon paire, atacaviam leis endumis ai 7053 dau Nogueiret puei si viraviam ai n°1 de l’Omèda que nòstreis endumiaires italians nomenavon “cicibelli”. D’aquèu tèmps lei viticultors manjavan pas sei beneficis per crompar lo sofre e la sulfata, aqueleis ibrides ne’n demandavan gaire. Lo jorn que lei dichs ibrides sigueron enebits mon paire diguet qu’aquèla lei era facha per permetre ai grandei societats chimicas de ganhar mai de sòus! L’interdiccien vau pas per lo pichon productor que si fa sa provisien per lei besonhs de l’ostau. Vos aviáu dich en 2003 que cada an mon amic Andrieu d’ Alès mi faiá tastar son vin de Clinton e vos dirai mai que li preniáu fòrça plaser.

Lo gost de pèu de cant banhat que d’unei tròvon dins lei vins d’ibrides, bè ieu lo tròvi pas dins aquèu Clinton. Vos aviáu agut parlat de mon viatge ais Açòres e dei festins acompanhats de vin d’ ibrides, d’ Isabèla e de Jaquez, nomenat “cheiro”. Aquèu cheiro es un vin d’òme, que vos pren la boca, tota la boca. Coneissi pasmens de fremas que n’ an begut mai que de rason! Ata, es pas dins lo cheiro que trovarem d’aromas de lichí, de cacao, de lichen, de bonbon inglés... mai lo plaser es aquí.
 
Sensa tornar ais ibrides, fariá bessai mestier de si virar dau caire de varietats mens exigentas en produchs fitosanitaris que manjan lei beneficis dei viticultors.