Aquí ont se contunha d’aprestar es dins las Valadas Occitanas, malgrat que jamai aja agut la reputacion del de Provença; dins la Val d’Ors, totun, es de most bolhit, non fermentat, perfumat amb de canèla e de clavèls de giròfle.
 
Dins la mitat meridionala d’Itàlia tanben ne fan, e en Sicília. N’i a de doas sòrtas: lo vincotto e lo vino annoso, comparables amb lo vin bolhit e lo vin arropat, respectivament. Son en via de desaparicion, perque la legislacion italiana n’enebís la comercializacion, segurament per la fauta d’aquel fals e perniciós concèpte dels vins ‘naturals’. E, en la version de rasim passit, lo vin blanc es çò qu’en Toscana e Ómbria apèlan vin santo, fòrça tradicional per ailà.
 
Avèm pas clavat encara: nos manca lo mostilho[1], un dessèrt farinós de davalada-ivèrn. Per l’elaborar coma se deu, aurem de reduire primièrament lo most fins a la mitat, coma se fasiam de vin bolhit, e, en acabant, i apondrem cent gramas de nogalhons de noses e un parelh de culhierats de farina per cada litre d’arròp (quaranta o cinquanta gramas); aurem de dissòlver prèviament la farina dins una tassa d’arròp freg. O remenarem amb un culhièr gròs de fusta fins que se faga espés (en levar lo bolh) e, seguidament, o trairem e o daissarem refregir dins de gèrlas; se lo volèm pas gardar gaire de temps lo podèm abocar dirèctament dins las siètas, e lo podèm garnir après amb de noses per subre. Aqueste es lo ‘mòl’, qu’en se refregir deu prene la consisténcia tremblanta d’un flan o d’una gelatina; lo ‘dur’ s’aprèsta amb una dobla quantitat de farina, s’aboca après dins de tassas e, en lo desemmotlar, se pòt talhar coma s’èra de codonhat; de las doas manièras se pòt conservar longtemps, en luòc fresc. Josep Castells i Serra (Records de quan feia de pagès) ditz que n’i aviá per tot l’ivèrn:
   
D’unes càmbian las noses per d’amètlas, d’avelanas o de cacauètas, d’autres fan una barreja de fruches, mas lo de noses es lo mai abitual. Tanben s’i pòdon apondre de pinhons, de pansas e de figas secas talhonadas, e se pòt perfumar amb de raspaduras de citron, de canèla en canonet (o en posca), d’anís (o anís estelat, tanben en posca) o una pelalha d’irange, que son de causas de bocafina; en Tèrra Nauta d’unes i apondon una pera o una poma (o las doas causas, talhonadas); pel dèlta d’Èbre d’unes lo fa amb de chuc de milgranas, amb de sucre, de farina (de ris o de blat), una pelalha de citron e un pecic de pebre negre, e quand lo fan de rasim i meton tanben de pebre. En Naut Maestrat d’unes i apondon un ponhat d’amètla mòlta.
 
‘Mostilho’ sembla un castelhanisme, mas poiriá èsser un mossarabisme, segon Coromines; çò que i a pas de dobte es que proven del latin mustaceum, qu’èra un produch semblable a l’actual. L’airal de localizacion atenh una franja fòrça ampla, dels dos caires de la frontièra lingüistica, que de la Plana Bassa e lo Canton d’Ademús (en tot passar per Naut Palància) monta cap al nòrd fins qu’arribe als Pirenèus e s’arrèste barrat per las montanhas. Dins qualque d’aqueles parçans las vinhas son escassas, rason que siá fòrça abitual tanben lo mostilho d’aigamèl, egalament presat. Aquela varianta se deu espessir de la meteissa manièra que l’autra, amb de farina, e se pòt far amb d’aigamèl e d’aiga o amb d’aiga e de mèl dirèctament, mas lo tast e la coloracion son desparièras per cada cas; la rèsta dels ingredients son los meteisses que per la d’arròp. En Matarranha l’espessisson amb de pan raspat, e pertot escaudan las brescas, après n’aver trach la mèl, per tal de n’aprofechar las rèstas. Coma o ditz Joan Amades dins Costums i creences, per qualques luòcs i a la costuma de servir los “vistaires” (çò es los gojats que van ‘far de vistas’ a l’ostal de qualque domaisèla), quand èran plan recebuts, amb de mostilho e d’autres lepetitges:
     
Mai al sud, dins qualques localitats de la Val d’Albaida, fan de ‘nata d’arròp’, qu’es, aperaquí, çò meteis que lo mostilho: barrejan en freg una tassa d’arròp e una autra d’aiga, i apondon mièja tassa de farina, o remenan fins que i aja pas de grumèls, o fan bolhir un parelh de minutas (amb una pelalha de citron e un canon de canèla), o escudelan e o daissan refregir.