Lo canh, un pastor negre e fuòc, èra estacat a un pal, a qualques passes de l’intrada del supermercat. S’acapriciava a rosigar l’estaca que lo reteniá, en l’estirgonhant de quora en quora.
 
— Acabarà que capitarà a la rompre, me diguèt un òme que, coma jo, s’aprestava a dintrar dins lo supermercat.
 
Al cap d’un moment que forfolhejavi dins las seccions, lo naut parlaire cridèt: «Lo proprietari del canh negre es demandat a la caissa».
 
— Tè, me diguèri a capitat de se desliurar e deu landrar sul parcatge.
 
Non pas! Lo canh èra dintrat e percorriá las alèas, en coetejant, la nifla a ras del sòl, en cèrca dels mèstres que l’avián abandonat defòra.
 
Un canh dins lo supermercat! L’ai vist, disiá l’un, que rosigava l’estac... Brava bèstia, disiá un autre... E las caras s’esclairavan de jòia davant aquela pròva d’amor d’una bèstia per un èsser uman.
 
— Ont es passat? demandava una emplegada qu’aviá quitat la caissa per lo recaptar.
 
— Segurament del costat de la seccion de la carnsalada, li respondèt una practica trufarèla.
 
Digús pensava pas a las nòrmas sanitàrias, a l’igièna, a la reglamentacion, una bèstia qu’aimava sos mèstres, fisèla; una alenada de tendresa, de doçor, d’afeccion, de calor... A las caissas, digús, ni las practicas, ni lo personal, repoteguèron la mèstra del canh.- Es jovenòt, es encara un nenet, s’ensajava de se desencusar dels repròchis que digús soscavan pas a l’i far. Moment d’umanitat.
 
Quand arribèri a la caissa, jo, «l’estrangièr de passatge», digús me demandèt pas de presentar la saca, per verificar. Pas que de brave monde dins aquel supermercat, semblavan dire los uèlhs de las caissièras... 
 
E pensèri a aquel autre supermercat de la meteissa ensenha, que, coma pareguèt dins la premsa, avián empegat a l’intrada fotòs de monde suspreses a panar.