Bon, brave monde, es pas tot aquò mas deman i cal anar!
 
I cal anar! Aqueles tres mots poirián èsser lexicalizat coma kézaco —e un fum de variantas ortograficas— que mòstra a l’evidéncia que lo francés es pas enemic dels emprunts a nòstra lenga. E parli pas aicí des emprunts d’un còp èra quand existissiá pas! Totòm sap que la maire de totas las lengas es lo francés!
 
Donc, icalanà e servar lagnaque —occ. lo nhac— si que non lo cèl nos poiriá tombar sul cap, al mens tant que i aurà de pesantor sus aquel planeta. Sèm dins un periòde quand tot pòt arribar, quand tot arriba…
 
Foguèssi filosòf, sociolog, psicolog, etc. poiriatz crompar mon libre sul subjècte dins una setmana que seriái estat convidat sus totas las canals de la television e estacions de ràdio. Seriatz pas mai avançat benlèu mas, al mens, auriái profechat del sistèma per li prene un pauc de moneda.
 
I a pas besonh d’anar agachar dins lo prat del vesin per veire çò qu’avèm jol nas. E França, de mon punt de vista, coma totjorn mòstra lo camin d’una societat venguda falorda en causa d’un monde politic irresponsable que sap pas pus on penjar lo lum mas qu’insistís ça que la per continuar de donar leiçons. E semblariá que foguèsse pas acabat encara!
 
Sèm sortits de gaireben doas annadas de confinament en causa d’un virus novèl vengut de China —e que rabala encara— qu’empliguèt espitals e cementèris del planeta per tombar dins una campanha presidenciala a vomir d’enuèg tant los protagonistas èran las caricaturas de çò que pensavan representar.
 
Los qu’aiman pregar Santiago dins la peninsula iberica seràn pas despaïzats se los daissan venir que poiràn pregar Sant Ego en cò nòstre. Se tròba pas encara dins lo Sinaxari (en grèc bizantin συναξάριον) mas calrà pas esprar longtemps.
 
Ai coma l’impression que mon prepaus ne fa clucar qualques uns e volriái pas que foguèsse coma la campanha electorala; vau donc prene uns exemples sens citar de nom que cadun a lo drech al respècte de sa vida privada e quitament publica, sustot quand seriá estat melhor que demorèsse privada!
 
A man esquèrra… me seguissètz totjorn? A man esquèrra donc, levat los candidats que cercavan lor quibze minutas de glòria, n’i a qu’aurián pogut far un tròç de camin ensemble a la condicion d’un renonciament d’un o de l’autre. Pensa-te! Entre las idèas etèrnas d’un partit de governament e las novèlas d’un partit del futur per lo benèsser del planeta, foguèt a Soi-ieu-que-l’ai-vist lo primièr amb lo resultat que totes an pogut veire!
 
A man drecha, una candidata sus l’empont nos joguèt En esperant Sarkö, una pala imitacion de la pèça de Samuel Beckett.
 
Tot èra en plaça per l’extrèma-drecha e l’extrème-centre (!), una comediana sul retorn que sap pas —vòl pas saber— que repàpia e un èx-actor novelari demorat sus scèna pendent cinc ans e que son nombroses a asirar. En mai d’aquò, jol pretèxte qu’aviá quicòm mai a far refusèt d’èsser vist en compahiá de los que considera coma “utilitats”.
 
Mas m’apercèbi que n’ai doblidat un, dobèrt a la discussion amb totes a la condicion que los autres accèptan sas idèas e son programa e anan a Canossa o coma los Borgeses de Calais se presenten la còrda al còl per anar al suplici…
 
La politica, l’aimi; las discussions, las aimi… mas los monològs, quitament al teatre, devon èsser interpretats per un actor de tria.
 
Avèm agut dialògs, a còps trialògs[1], d’una pauretat d’escambis qu’es pas de creire.
 
Ça que la, doman icalanà quand seré pas que tantes de nòstres davancièrs son mòrts per aver lo drech de votar e que, uèi, dins un país pròche de nosautres: Ucraïna, son tot un pòble a se levar e a se batre per eles e per las generacions a venir e viure en libertat!
 
 
 
** Vos pregui de desencusar la maissanta fe que m’anima a còps!