Mi pensavi que mon amic Guilhem mi parlava au tirafòne deis uech dau pac dau Rugbi Club Tolon, o bessai d’aquèu de Castras o dei Saracens, en diant “Un peu lourd”. Verai qu’es ara frequènt que lei uech de davant passon 900 quilos sus l’escandau. Mai nani, mi parlava de la festa au retorn de l’equipa victoriosa lo lendeman a Tolon, emb la Copa e la Targa. Siáu pron d’acòrdi emb èu, faiá gaug de veire l’entosiasme dei Tolonencs a la televisien mai lo protocòle era pesuc e la ceremoniá tròup longa. Lo God save the Queen dins la sono, en omenatge a Jonny Wilkinson aviá pas sa plaça a la Comuna pas mai que l’Acca improvisat per lei jugaires au balcon de la dicha Comuna. Un “national anthem” s’emplega pas a l’asard bautazar. Auriá fòugut tanben, per respectar lo protocòle, l’imne d’Australia per Giteau qu’es estat l’autre eròi dei doas finalas ganhadas.. e l’argentin, lo sud african, l’italian lo neo zelandés e perqué non lo francés e lo provençau ( tres “minòts” an jugat la finala). L’ acca (l’escrivi a ma moda, sensa H ni K) es, a l’origina, una dança de guerra avans la castanhada entre tribus antropofajas: “se t’aganti ti sauni e t’engolissi”. Un collèga etnològue m’òu diguet.
 
L’istòria es una de mei passiens. Siáu pas segur que lei marins gradats de la Royale, en uniforme, que faián la filanha d’onor ai jugaires e ai cataus dau RCT davant la Comuna, siguesson estats contents d’ausir lo God save the Queen. L’ataca de Mers el- Kebir e lei 1300 marins francés que lei bombas englesas an tuats lo 3 de julhet 1940 a 500 miles nautiques, pas mai, de Tolon si pòu pas aublidar. Siáu gaire anglofile mai mandi una capelada pasmens au Jonny qu’aliga talènt, modestiá e gentum e qu’a fach onor au ramelet dau tolonenc Fèli Mayol.
 
Guilhem, èx-jugaire de rugbi, sosten de l’Aviron Baionés (aviáu admés que Baiona era basca per li faire plaser, pareisse qu’era occitana autrafès) , a trovat la finala dau Campionat sensa gost ni gosta. Bascofòne, conoisse una soleta devisa en occitan: “Paur jamai, se cal fugir fugem”. Lei Tolonencs an pas fugit mai an agut paur deis adversaris e an barrat lo juec. Aguer lei melhors jugaires dau monde per vira torna estirar lei ferres barbelats es coma se lo director de la Tour d’Argent emplegava lei melhors cueisiniers dau monde per servir d’hamburgers.
 
Aquò dich, siáu ben content que lo RCT sigue Campion d’Europa e Campion de França. Esperaviam la Targa de Brennus dempuei 22 ans.