Quand lo reire nebot anoncièt que se maridava, la nòva corrèt dins tota la parentèla e amics: lo Guston, qu’èra lo pairin, s’anava nipar! Tanlèu la carta noviala recebuda aviá ben declarat: «Tè serà l’ocasion de me cambiar de cap en cima». E totes de se demandar coma aquel bogre s’anava ficelar. Seguiriá los conselhs de sa molhèr? «Non pas! aquela respondiá. Es testut coma un muòl, escota pas digús, caborreja». Disián qu’èra anat a Tolosa, qu’i aviá trigossat tot un jorn, qu’i èri tornat dus jorns mai tard, qu’aviá percorregut mai d’una galariás mercandas. Quand li demandavan: «E ben, Guston, aquel costume?», respondiá: «Ai una idèia... quicòm de novèl e de classic a l’encòp, quicòm d’elegant e d’agradiu a portar, a la calor coma a la fred...» E lo monde ne demoravan la fam al ventre. Quand li fasián remarcar que la data del maridatge se sarrava, respondiá: «Avèm encara léser, pas res que prèsse, me vòli pas enganar, ni far vergonha a la familha...»
 
Aquò durèt tres setmanas, que las especulacions anavan al tròt: serà vestit coma un podaire, li costarà la pèl del cuol per èsser coma un carnaval, d’unes disián mentre que d’autres soslinhavan que, foguèt un temps, se sabiá vestir...
 
Tres jorns abans lo maridatge, li calguèt tornar a la vila: aviá parlat de las darrièras retòcas.
 
Enfin, la velha del maridatge consentiguèt a far véser sa causida: sabatons ponchuts de cuèr negre, cauças grisas de copa classica , camisa blua, carbata roja, e capèl gris per remplaçar lo sempiternal berret.
 
— E la vèsta? li demandèron.
 
— L’anciana èra encara plan coma cal, e m’ai estimat mai la gardar.
 
— E ben, diguèron totes, èra plan la pena de far tot aquel rambalh, de parlar de te tot voler cambiar per fin finala te tornar cargar las vièlhas pelhas!