A la tota debuta de la campanha de las legislativas, una jornalista remarquèt que las cartas en papièr, remplaçadas dins la vida vidanta per la geolocalizacion, G.P.S. Google Maps e autres navigadors, tornavan sortir. Aquelas cartas electoralas representant la retalhada del país en circonscripcions electoralas, establidas non pas per de geografes mas per de carnsaladièrs, sovent modificadas a cada cambiament de majoritat, permeton als candidats de situar o de se causir —se d’autres l’an pas fait per eles— una circonscripcion que temptarián de s’i far elegir. Sens elas, mai fisablas que la geolocalizacion modèrna, es pas aisit de se reconéisser dins lo païsatge politic.
 
Los ancians deputats, de còps que i a elegits mai d’un còp, an pas besonh de cartas per se dirigir dins lo siu fèu; los candidats investits de fresc pel primièr còp per un partit pòdon, plan segur aver besonh d’una carta per situar la siá circonscripcion e i evoluir.
 
Per s’i rendre, ça que la, an pas de pensaments a se far: la màger part del temps lo viatge se far per via aeriana e los candidats son paracadudats sus lo territòri.
 
Ça que la, aquel mòde de desplaçament compòrta mai d’un trabuc: lo candidat alargat al dessús de la circonscripcion se pòt trapar penjat a la poncha d’un cloquièr, empetegat dins un romegàs espés, enfangassat dins una molièra, o pièger tombar dins una autra circonscripcion.
 
Mas aquela practica contunha d’èsser plan emplegada e lo cèl d’aquesta debuta de Junh risca d’èsser plan cargat.