A la Rochelle, aqueste dimenge de Pentacòsta, carrièra dels mercièrs, entre l’Ostal de vila e la pòrta del relòtge, una molonada de toristas landerejavan, ajust d’estiu, telefonet a la man, nas al vent, la mina regaudida dels que nadan dins l’òli e que vòlon profitar d’una polida dimenjada.
 
En me sarrant d’un alarguiment de la carrièra, ausiguèri cridals d’una votz femenina, una mena de planh que s’i abarrejavan dolor e colèra, ràbia e desesper. Quand passèri davant lo recanton d’un ostal en arrièr, vesèri aquí, delà l’andada de toristas, mièja alongada sus un carton, una femna, una desqueta als pès, e escampilhats prèp d’ela qualques botelhons. La femna encara jovena, la votz rauca brigalhada segurament per l’alcoòl e lo tabat contunhava de bramar son desesper, entrecopat de sanglòts: ...talen... indiferéncia... injustícia... crebar sul trepador... soleta... coma una bèstia... escampada dins la regòla...
 
Una mendicaira, una colca-vestit, d’aqueles «qu’an traversat la carrièra», òc ben, mas sens trapar, delà, de trabalh? Una fenhantassa, una ibronhassa qu’a pas ensajat? Una que la societat d’anbondància a daissada a broa del camin! Coma los autres toristas contunhèri mon camin en far mina de la veire pas e de pas ausir sas paraulas.
 
Mas quand agèri passat la pòrta de la vila e qu’arribèri al pòrt que, suls desbarcadors s’i tocavan las terrassas dels restaurants, conflas de consumaires que s’i assadolavan, aviái encara dins l’aurelha lo crit de dolor de la brama-fam.