Messorgas al nivèl mai naut…
 
Curiós periòde que lo que vivèm… Las valors de mon enfància —al mens çò que pensavi èsser de valors!— pareisson s’èsser estavanidads dins nòstras societats occidentalas.
 
E pensi que n’es tot parièr dins la rèsta del planeta mas coma soi pas un especialista e que, coma vos, m’assabenti gràcia al mèdia d’aicí e als mèdia estrangièrs, los eveniments: guèrras, dictaduras, chaples e autres desfoncionaments (!) son pas reportats que per escasença mentre que los capricis d’una persona coneguda —una “pipeul” en francés— fan la Una dins nòstras societats occidentalas!
 
La novèla de la setmana es l’anóncia de la demission del Primièr Ministre britanic, Boris Johnson… Enfin, la demission… cal pas anar pus viste que la musica per çò que nòstre òme es passat mèstre dins l’art de las faussas novèlas vertadièras… Un jorn es pas al corrent de res, lo lendoman, o sabiá efectivament mas pensava pas que tirava a consequéncia e lo jorn d’après reconeis que çò que los mèdia an dich o escrich es pas de farlabica e se desencusa devant la representacion nacionala a Westminster e promet de o tornar pas far o dire, etc.
 
Avèm un mot dins nòstra lenga per aquò: es una promessa d’ivronha! E nòstre òme, las promessas d’ivronha li fan pas vergonha!
 
En cò nòstre —d’après çò que ne sabi, al mens— al cors de la annadas recentas, vesi pas qu’un ministre en exercici que jurèt davant l’assemblada nacionala qu’aviá pas jamai agut de compte bancari escondut a l’estrangièr, crotz de lenha crotz de fèrre. La messorga faguèt meca e demissionèt lo lendoman per çò que, naturalament, n’aviá un…
 
Lo Boris, el, es pas malaut, a pas virat canturla tanpauc mas sembla d’èsser un messorguièr patologic e considèra que sas messorgas, sas denegacions fan partida de son personatge e del jòc politic.
 
S’Aloïs vos fa pas ja de misèrias, vos devètz sovenir que, longtemps a, èra pro-europèu e virèt casaca aparentament quan vegèt una oportunitat de venir primièr ministre en fasent campanha pel Brexit gràcia al referendum aviat per lo primièr ministre en exercici que liguèt son sòrt —lo piòt— al resultat d’aqueste. Boris faguèt pas dins la mesura mas dins la desmesura dins la faussa informacion amb una filosofia sompla e clara: un còp daissat lo naviri europèu, lo Reialme Unit vendriá un Eden pels Britanics…
 
Las messorgas son coma la calomnia: un còp lançadas , ne demòra totjorn quicòm… Lo Boris pavesèt de segur quand lo Brexit passèt la barra e faguèt d’obstruccion per sortir Theresa May e prene sa plaça.
 
E aquí ne sèm amb un politician non pas corromput mas sens morala autra que la de son manten al poder en comptant sus la coardiá dels elegits e dels ministres que vòlon pas pèrdre la plaça e las onors.
 
Ara las nacions occidentalas se pòdon vantar d’un “palmarés de la vergonha”. Parlarai pas de Ongria e de Polonha, consideradas coma democracias “illiberalas”. Mas avèm una cordelada de mèstres de las messorgas e del cinisme. Vladimir de Russia comencèt de d’òra a establir una dictadura per retrobar son paradís perdut de l’Union sovietica e far “Russia granda tornar mai”; avèm n^o 45 que promoguèt las vertats alternativas, lo denegament dels faches susvenguts, etc. e ensagèt de cambiar lo cors de l’istòria estatsunidenca per un còp d’estat e n’a pas encara renonciat de i arribar amb l’ajuda d’un partit vengut un partit sacamand. 
 
E Gran Bretanha ven tresena per la medalha de bronze. Auriá pogut obtenir un resultat melhor dins la vergonha se sos amics n’avián pas agut son confle.
 
Arribat a’n aquel punt, vesi lo gal exagonal, fièr coma un pesolh revengut e quilhat sul femorièr, s’aprestar a lançar son quiquiriquí…
 
Avant de cantar, seriá bon qu’espièsse a l’entorn… Seriá temps que nòstres dirigents —president, majoritat relativa estequida, oposicions d’esquèrra o de drecha— se pausèssen e enterèssen la destrau de la desfisança per s’acarar als problèmas de nòstra societat sens pensar a lor reeleccion tanlèu elegits.
 
Avèm l’astre d’aver pas una majoritat absoluda e lo compromés —eleccions novèlas— es necite per contunhar pas sus un camin pavat d’intencions maissantas que poiriá menar lo país un pas tròp luènh de nòstra democracia imperfècha.