A la fin d’un collòqui, dins la sala privada d’un restaurant, una longa taulada recampèt los participants qu’èran pas preissats de dintrar en çò siu. 

Èri sietat a doas plaças d’un conferencièr estela, escrivan de grand renom, que paraulejava davant la cort que s’èra preissada de se sietar prèp d’el e que lo badava.

Lo vesin que me separava d’el, qu’aviam escambiat qualques amabilitats a la debuta del repais, se desencusèt de me daissar de caire: «Qué volètz, me diguèt, quand avèm l’astrada d’èsser sietat còsta d’un mostre sacrat...»

A un moment del repais, un gat se botèt a se passejar al torn de la taula, en sautant de genolhs en genolhs, la coeta regda, l’esquina arcada, plan estirat sus las patas, e ronronant tot çò que sabiá, quistant qualques alisadas a cada dinnaire. Me sautèt suls genolhs, que l’alisèri un momenton, puèi passèt sus del vesin que l’alisèt a son torn. Puèi faguèt mina, las quatre patas tibadas sul meteis genolh de se préner balanç per sautar suls genolhs de l’orator, quand se ravisèt, se revirèt, me tornèt sautar dessús, e tornèt far lo camin a la revèrs.

— Tè, me diguèri, a pas besonh, coma nosautres, d’analizar las paraulas o l’anar d’un personatge, lo nas li sufís, per s’avisar qu’es pudent!