Crestian Rapin es de segur un diccionari en totplen de tòmes. Una òbra màger. Es tanben un escrivan de romans, d’obratges collaboratius, observator poëtic dal sieu quotidian, de las esitacions, dals possibles.
 
Companh de camin de Lo Lugarn, coma de ben d’autras revistas, èra l’òme de la patz e dal trabalh. Incarnant la dicha: La fe sensa òbra, mòrta es.
 
Professor d’espanhòl, conselhier pedagogic d’Occitan. Aquest ancian licean d’Henri IV a París, de familha protestanta, èra occitanista de cada moment dins Òlt e Garona. Totjorn ocupat per l’occitanisme. E ven de defuntar a la maison de retir protestanta de Tonens.
 
De saber per exemple qu’èra l’enfant dal menaire oficial de la veitura de De Gaulle. Èra un òme plen de contactes. Un quasèrn d’adreças plen. De ligams en cada region occitana e mai en Catalonha.
 
L’ai conoissut a qualques acamps dal PNO e a de rares moments occitanistas qu’ai poscut anar dins l’oèst occitan. Un grand intellectual.
 
Pacient, determinat, quiet, eficaç. Ren bracejaires ni a far d’espectacle panholesc. Avançava e tirava drech. Gròs trabalhaire.
 
Acarat a sos projèctes, cronicaire de lenga, èra totjorn d’acòrdi per respòndre a de questions de lenga. A mai sigue devengut mai dur de li telefonar, èra totjorn l’esperit per l’occitan.
 
Ne’n recebia de telefonaias!
 
Una granda pèira de l’occitanisme per far de l’occitan una lenga modèrna coma Guiu Martin, Miquèu Grosclaude, Marcèu Esquieu... Una ret d’amics sieus.
 
Cal entretenir la memòria dal trabalh de personalitats ansin.
 
D’òbras inedichas rèstan encara d’el a publicar. Coma sovent a mai per los grands d’Occitània. De plaças, collègis, licèus al sieu nom seràn ren raubats!
 
E de diccionaris sieus dins totas las bibliotècas d’Occitània de Mentan a Bordèu!