Nosautes que sèm sensibilizats a la preséncia de las culturas minorizadas dens lo maine public, espiam totjorn d’un biaish diferent çò que’ns entorneja quan viatjam capvath lo país.
 
E doncas i a un lòc qu’es particularament “sinistrat” d’un punt de vista culturau, es la còsta de mar occitana, aquiu on son arcuelhits los toristas au moment de la sason d’estiu.
 
Acabi de tornar de La Vena, en francés Labenne, au ras de la Mar Grana dens lo departament de las Lanas de Gasconha. Poderém pensar qu’aqueste parçan es complètament desgasconizat e francizat, mes es pièger qu’aquò.
 
A costat d’una cultura “surf” meslèu simpatica e que balha una originalitat a l’endret (de mès es una activitat realament fòrça presenta) nos trobam dens una mena de deliri espanholesc de mau comprénguer. Se vei a cada canton noms d’estanquets o de restaurants coma “La casa” o “La plancha” on son perpausats minjars iberics de totis, dambe mojitos, pollo asado e tortillas.
 
Çò de mès estranh (o pas tan qu’aquò fin finala) es de trobar elements de cultura basca de quan en quan. Mes de gascon, brica.
 
Solide aquò s’explica per las activitats economicas de la còsta, virada a 100% de cap au torisme, que dura pas que dus meses e que cau rentabilizar a tota fòrça. Los comerçants son quasi tostemps monde d’endacòm mès, complètament estrangièrs (dambe las duas significacions) a la cultura locala e que vòlon véner produits dens contèxte coneishut e non pas dens una demarcha de perpausar quicòm d’autentic de descobrir.
 
Segon jo, es una error. Lo torista a un cervèth e levat se cèrca pas qu’endrets per hèr la tampona (la hèsta) tota la nuèit en discotèca, poderé tostemps estar interessat per quicòm que descobriré e que seré diferent de çò que coneish dejà.
 
Per malastre, se veng deu nòrd de França o de París, tot çò d’espanhòu pòt jogar aqueste ròtle.