La gojata pugèt a l’estacion d’Agen e se venguèt sietar en fàcia de jo. Levèri a pena los uèlhs sus ela, una jovenòta polideta, plan acapçada, a la cara agradiva, e tornèri cabussar dins lo libre que legissiái.
 
Qualques desenats de paginas mai tard, ausiguèri que m’apelavan:
   
Tornèri levar los uèlhs: èra la dròlla tota sorisenta qu’aviá parlat.
   
E aquí, pardí, la reconeguèri: èra l’Eloïsa! l’Eloïsa de l’EOE que i militam totes dus, l’Eloïsa qu’aviá vista grandir, que ven a l’EOE dempuèi que sap corre, l’Eloïsa que nos èrem vistes regularament pendent tota l’annada a d’amassadas, lo darrièr còp fasiá mens d’un mes!
   
Vertat que m’èri acostumat a una cara longaruda, als tres subrementons, als uèlhs de grapauds, encadrada d’una pamparruga aplatussada, las aurelhas coma d’embucs... plan luènh d’aquela que m’enfaciava, fresqueta, polideta, coma un boton de pimparèla. Mas sus la tela de l’ordinator, pendent las visiò-conferéncias, jos los retraches mai o mens gastats de cada participant i aviá associat lo nom de la persona!
 
E aquí dins lo tren que nos emportava, autant ela coma jo, sortits del numeric, nos èrem perduts l’imatge real, uman de l’autre, nos demorava d’el pas qu’aquela “skyparrada” de sciéncia ficcion balhada per la camerà.
 
Lo tren s’arrestèt: èrem a Tolosa. Nos levèrem,: “Al còp que ven”, nos diguèrem.
 
Lo còp que ven, me pensèri... Mas coma? En distancial? Rai, la nòstra identitat es marcada jol retrach. E en presencial? Nos caldriá benlèu penjar al còl un escudet —badge en francés— o encara melhor, al revèrs de la vèsta o sus la casqueta, un Cuèr Còde, que se posque legir a distància, per èsser segur de plan nos poder reconéisser!