Qué me menèt dins lo cap lo remembre d’aquel companh de l’Escòla occitana que i aviái partejadas ambe el nombrosas animacions? Me soveniái de las visitas organizadas, ausissiái sas paraulas dins las amassadas; me tornavan sas escarabanadas las nuèits, lo tornavi veire dins los talhièrs que menava, tornavi pensar als eveniments de sa vida; dòls, naissenças, a sos lésers: lo rugbi, la dança; aviái presenta davant los uèlhs, coma s’èra a la tocar, sa cara: lo larg front, la tinhassa rossèla e boclada, los uèlhs blus que ne rajava un agach falsament candid. 
 
Qu’es aquò que tot d’un còp me tornèt aquela preséncia vièlha de dètz ans, coma s’èra estada de la velha? D’el, me soveniái de tot, de tot levat del nom. Coma s’apelava? Lo nom, l’aviái a la punta de la lenga, coma disèm, òc-ben, mas voliá pas se’n destacar e capitavi pas de lo far sortir. Aquò durèt mai d’una setmana, que me tornavan pas que los remembres sens lo nom.
 
Arribèt l’Escòla occitana, que l’amic i veniá pas pus dempuèi d’annadas. E tot d’un còp, siá a taula pendent lo repais, siá dins la cramba en me desvestissent, dins un lambret lo nom me tornèt: Joan Pau, lo Joan Pau Sabatièr! Lo nom, me lo tornavi dire, me lo remenavi sens relambi, coma se crentavi de lo tornar doblidar. Lo Joan Pau, lo Sabatièr...!
 
L’escòla s’anava acabar dins dus jorns. Per l’avant darrièra velhada, èri sietat al fons de la sala, a la darrièra renga, pas luènh de la pòrta. Al mièg de l’espectacle, subran, qualqu’un me tusta sus l’espatla e me ditz a sota-votz: «Adiu, Bernat, vas plan?»
 
Ai pas léser de me dire: aquel biais de parlar... que se sièta sus la cadièra liura còsta de jo, lo Joan Pau!
 
Nos sarram la man, e, entre doas peçòtas me conta:
 
— Veses, soi tornat. L’enveja m’a pres, sabi pas coma ni perqué, coma se qualqu’un me cridava... E me vaquí!
 
Los legeires acostumats a las miás cronicas cercaràn, benlèu un ligam ambe l’actualitat: n’i a pas! s’es pas benlèu, l’enveja de la doblidar un momenton, aquela actualitat anxiogèna de dintrada.