Sabo ren çò que ne’n pensatz, mas i son ben de causas enervantas quora manjam.
 
Primier lo monde que va decidir çò que manjatz a vòstra plaça. Vas préner aiçò, non, m’agrada ges. Òi, mas se a tu, non te platz, a ieu òi.
 
E pi quora avètz d’enfants, cal manjar per donar l’exemple...
 
Après es aquela tissa d’agachar çò qu’avètz dins la sièta. Dona l’impression que li avètz raubat son manjar a aquel qu’agacha. Pasmens, a la sièta sieua tanben. Mas sentiment d’opression. Òu, vòlo èstre quiet a manjar çò qu’es davans ieu. Tranquil qué.
 
Après, es a pena la primiera forquetaa dins la boca, a question fatidica: “Es bòn?”. Mas avètz manco agut lo temps d’engolir que ja cal respònder, mancatz de vos escanar per aiçò...
 
Mas non, l’episòdi d’après es de vos dire: “amario tastar çò qu’as?”. E devètz donar de vòstra sièta un pauc.
 
Senon, aquò vos a mes dins un estat que vos sovenètz quora lo paire disia al manjar: “Los coes, ren sus lo taulier. E coma vòls qu’anessiam al restaurant se manges coma un pòrc...?”. Mas totun i anaviam jamai, alora a de qué sièrve de far d’esfòrces, es d’espatuf aquela declaracion cantatge.
 
Una autra causa, es de manjar en mastegar fòrt, coma far? Fermar la boca. Mon grand, èra ancara mai autra causa, avia un problèma a la maissela e fasia de clics a cada còup que mastegava. Èra estranh, clic, clic, clic. E ben.
 
E mai, dins un restaurant. Normalament i anatz per manjar tranquil, ren aver la terralha de far, ni passar l’escoba. Just profiechar e manjar. Mas dins los restaurants “chics”, que galèria.
 
Lo monde es a l’agachon s’avètz acabat qualqua ren. Cada cinc minutas “tot va ben? Avètz besonh de qualqua ren?”.
 
O lo contrari, lo restaurator qu’espèra qu’escampessiatz, que garcessiatz lo camp per que pòsque acabar lo trabalh d’ora. Mas bòn, en Itàlia, sabo ren se i sètz ja anat, los restaurators son tranquils e generalament aculhents.
 
Me n’aviso d’un restaurant de La Fos d’Aròs, que i poiatz entrar e vos far getar se vòstra tèsta convenia ges al restaurator. E èra conoissut per èstre un original e far de remarcas coma li venia a ben a las practicas “òu, mas lo chal finir aquel plat, è. Òu, fau la cosina ren per decoracion è! Senon tan val de demorar al vòstre”. O alora un autre còup disia a una frema que volia aver d’enfants: “ben, vos chal assetar sus d’un clavèl e basta”.
 
D’un biais simpatic, me fa pensar al restaurant de Rèvest d’Esteron. A cò de Martina sètz aculhits coma en cò d’ela. Genta, a charrar e passar un bòn temps. O coma a cò de Nana a Pelha. Cada còup sus una bèla vista de las montanhas, de luenh e d’aut.
 
Me n’aviso de bòna gargòtas de rotiers tanben. Pagavan ges per se far pintar la faciaa mas dedins èra famós. Se vesia la fama d’après lo nombre de camions parcats a miegjorn.
 
A cadun los indicis ve. Mas aquel es implacable!