L’aliment riche (lo lach) suert d’una bèstia noiriciera, simbòu animau de la terra feconda, que balha pas aus òmes ren mas son lach, mas mai tard, quand sos piechs seràn fin eissurits, sa magra charn e per ‘chabar son cuer, sos tendons mai sos òs que ne’n faràn de la peja e dau negre animau. Morirá d’una mòrt quasiment totjorn òrra, ‘rachada aus prats costumiers, après lo long viatge dins lo vagon a bestiau que la bradassará vers lo tuador, sovent machada, d’aiga parcida, espaurida de tota maniera d’aquelas saquetadas e d’aqueus bruchs noveus per ela. O ben será butida en plen solelh, lo long d’una via, per daus òmes que la fissonaràn emb lors longs ‘gulhons, la maumenaràn si es auseliera, ‘ribará en bantiar a l’endrech que l’i será mesa a mòrt, la còrda au còu, daus còps l’uelh crebat, liurada en las mans de tuaires que lor chaitiu mestier saqueta e que començaràn benleu a la despeçar gaire franc mòrta.