Se ne cresi la reclama —estimi mai reclama que non pas publicitat— qu’escampi tanlèu mon ordenador —ma tauleta, mon telefonet— es dubèrt, pòdi o fat tot sens sortir de l’ostal!
 
… Recebre un paquet, enviar una letra, comandar çò que me fa plaser a un restaurant, etc. De segur —e los dròlles o fan— pòdi crompar bilhetas de camin de fèrre, bilhetas d’avion… e que te sabi, ieu !
 
Tot, o pòdi far tot de l’ostal! Coma disiá l’autre: “Cadun pantaissa una vida aital” levat que, ieu que me tròbi casanièr un pauc tròp a mon gost per rasons qu’avètz pas de conéisser, aquelas “facilitats”, las asiri…
 
Sabi pas se “lo bonaür es dins lo prat” mas, de segur, es pas de far de crompas sens bolegar de l’ostal.
 
Notatz que las novèlas que tomban dels mèdia que sián ràdio o television son talament espaurugantas que soi pas susprés que d’unes —especialament en los Estats Units— se fagan bastir un Blockhaus e crompan resèrvas alimentàrias per i metre en cas qu’aurián a viure après l’apocalipsi que mancarà pas de nos suspréner totes coma The Big One qu’espèran totes en  Califòrnia.
 
Not’ bon president, que ven de quora en quora nos breçar de bona paraulas, nos assegura que l’Estat es present per rassegurar los ciutadans, dins lo meteis temps, nos anóncia tranquillòt que la catastròfa es ja dintrada dins l’ostal sens se rendre compte —o sens voler se’n rendre compte— que l’ànsia, la paur del lendoman, estofa un nombre de mai en mai important de Franceses.
 
La societat de consum n’es arribada a un punt que las gents tròban quasi normal de viure coma de pòrcs de Sant Antòni e que un pecic normal d’anormalitat es considerat coma un dangièr.
 
E los que nos govèrnan que ja senhorejan senhorejaràn encara mai… Las leis de nòstra Republica son de mai en mai repressivas; los contaròtles de l’Administracion de mai en mai intrusius… e l’us obligatòri de l’Internet que deuriá facilitar la vida vidanta es cada jorn una cachavièlha per un fum de mond.
 
E quitament en cercant ben, trobaretz pas una tropelada de gents per denegar que sèm en democracia; n’i a ça que la, mas son considerats coma d’originals o de valchic o mèma coma d’anti-Franceses, de personas qu’aiman pas lor país… “Deurián anar veire en Russia o en China o… en Iran, tè… A !, vos prometi que serián servits… aqueles repotegaires professionals.”
 
E vertat es  que lo psicopat del Kremlin e sas milícias e armadas privadas o lo guida suprèm d’Iran amb sos Pasdaran, milícia de la mòrs, fan pas dins la dentèla e mòstran que las vidas umanas, sustot la dels civils son pas de comptar al nom del principi que lo que ten lo poder e las armas a totjorn rason… A saber…
 
La causa mai interessanta dels darrièrs jorns es estada lo congrès del partit comunista chinés, lo partit unic d’un país que lo “Che” exagonal ne ditz fòrça ben…
 
Tot just avant de claure lo congrès, l’èx-president Hu Jintao, seitat a costat del novèl timonièr, foguèt menat de fòrça fòra de la sala sens que nada rason ne foguèsse balhada, ni sul pic ni tanpauc aprèps, levat una explicacion tarabiscotada qu’un quite piòt crompariá pas.
 
La tecnica es una bona causa dins la mesura que se lo planeta poguèt seguir aquela “disgràcia” en dirècte, lo miliard e mièg de Chineses la vegèron pas e los mèdia chineses ne n’an pas encara parlat. “Siás posca e tornaràs a la posca.” se legís dins la Bíblia; deu i aver dins los tèxtes de Lao-zi que visquèt longtemps avant una frasa identica que deu parlar del “nonres” o del neient.
 
Pel moment, Xi a fach dins la moderacion sens brutalitat non pas coma un Estalin, en son temps, o un Saddam Hussein d’Irak que faguèron un coma l’autre arrestar en sesilha los “enemics” del pòble e los faguèron assassinar tan lèu sortits de la sala.
 
Delicis de la suavitat orientala…  Los adèptes del suplici del pal me comprendràn, e se ditz que, pel condamnat, aquel suplici comença ben e s’acaba mal!
 
Murs e muralhas se quilhan un pauc pertot e los “maçons” pensan se protegir de las pretendudas menaças del defòra. Dison qu’es per esconjurar lo dangièr…
 
E cresètz que i creson?