Opinion
L’accent! (Hèita autentica)
Quauques jorns a, que hasí crompas dens un supermercat d’Òlt e Garona en m’obrint un camin peu miei deu horra pigalhada e multi-etnica tà plenhar lo men carreton. A dus pas de jo capvath los taulèrs, qu’entenèvi haut o baish duas hemnas qui devisavan. La mei atjada, de tipe mediterranèu, qu’encoratjava a çò qui sembla la mei joena, de tipe eslau, pro esmavuda.
“Ne’t dèishis pas har” ce-la disèva; “b’ès valenta e coratjosa. Ne’t cau pas demorar atau, que’t vau ajudar tà trobar un emplec...”
Ne comprenèvi pas tota la discussion, mes que pareishèva important. La joena hemna blonda qu’avè a çò que sembla un accent eslau quan la segonda, de l’anar ispanic, qu’avè meilèu un accent meridionau.
Que’m pensèi lavetz la mei joena que devè estar ucrainesa, probable e que los problèmas e los chepics encontrats que devèvan ailàs s’inscríver dens la logica contextuau.
La mei atjada per aver precisat aver dejà patit situacions similaras, que’n dedusivi lavetz qu’èra d’origina espanhòla o italiana.
En tornar crotzar la hemna bruna a la virada d’un taulet, intrigat totun per l’escambi qu’aví entenut shens ac voler, que la complimentèi per la soa actitud coratjosa d’enterajuda. Aquesta que’m dè lavetz explics mei sus la situacion qui’m deishèn estomagat: la joena hemna blonda qu’èra d’estat civiu francés, qu’avè hèit los sons estudis en França e qu’èra titulara d’un bac + 5, mes que l’arrefusavan tribalh pr’amor deu son accent... rus. Los emplegadors be’s pensavan qu’au dret de l’actualitat, que’us èra impossible de l’embauchar!
La hemna bruna que’m precisè era tanben que s’avè amassat los medish refús pr’amor deu son accent e de las soas originas agenesas!
Racisme ordinari e bestiessa jacobina, ne se’n pòden pas de mei...
Laurent Charles LEMAITRE-MARTIN D’ARTUS (dab l’ajuda de Danièl Lagüèita tà l’arrevirada)
“Ne’t dèishis pas har” ce-la disèva; “b’ès valenta e coratjosa. Ne’t cau pas demorar atau, que’t vau ajudar tà trobar un emplec...”
Ne comprenèvi pas tota la discussion, mes que pareishèva important. La joena hemna blonda qu’avè a çò que sembla un accent eslau quan la segonda, de l’anar ispanic, qu’avè meilèu un accent meridionau.
Que’m pensèi lavetz la mei joena que devè estar ucrainesa, probable e que los problèmas e los chepics encontrats que devèvan ailàs s’inscríver dens la logica contextuau.
La mei atjada per aver precisat aver dejà patit situacions similaras, que’n dedusivi lavetz qu’èra d’origina espanhòla o italiana.
En tornar crotzar la hemna bruna a la virada d’un taulet, intrigat totun per l’escambi qu’aví entenut shens ac voler, que la complimentèi per la soa actitud coratjosa d’enterajuda. Aquesta que’m dè lavetz explics mei sus la situacion qui’m deishèn estomagat: la joena hemna blonda qu’èra d’estat civiu francés, qu’avè hèit los sons estudis en França e qu’èra titulara d’un bac + 5, mes que l’arrefusavan tribalh pr’amor deu son accent... rus. Los emplegadors be’s pensavan qu’au dret de l’actualitat, que’us èra impossible de l’embauchar!
La hemna bruna que’m precisè era tanben que s’avè amassat los medish refús pr’amor deu son accent e de las soas originas agenesas!
Racisme ordinari e bestiessa jacobina, ne se’n pòden pas de mei...
Laurent Charles LEMAITRE-MARTIN D’ARTUS (dab l’ajuda de Danièl Lagüèita tà l’arrevirada)
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Racisme, òc-ben ! Aquò s'apèla parlar. A moment donat, cal qu'aquò siá dit. Non es simplament d'ostracisme ! O pretendre, aquò val de negar la qualitat de pòble al nòstre pòble, punt de vista totalament subjectiu, e ja ideologicament fòrça cargat. Gents de la pèl negra o d'una religiosa "venguda de mai luènh" an lo dreit (e urosament !) de se defendre davant la lei contra d'actes o de prepauses racistas. Quand nosautres, nos fasèm ensacar d'un biais o d'un autre per amor del nòstre accent, es dirèctament l'apartenéncia al pòble de la lenga occitana que nos val aqueste maltractament. En qué non seriá de racisme ?
Post scriptum : Quand escrivi que "negar la qualitat de pòble al nòstre pòble (lo de nòstra lenga) es complètament subjectiu", vòli dire qu'es aitant subjectiu d'afortir que "nòstre pòble es un pòble" coma de d'afortir que "nòstre pòble non es un pòble". Dins los dos cases, s'agís d'opinion, d'ideologia, e donc de subjectivitat.
Wikipedia francesa e toponims
Les articles de las vilas occitanas mençonan a bèlls còps una prononciacion française dicha estandarda, en API, correctiva del biais de díser local. Se pòt mençonar tanben la grafia occitana classica o mistralenca.
Es pas de bon corrigir quand la vigilança dels sit fan de la resistença.
Perqué la grafia francesa del toponim auria de desnaturar l’oralitat naturala:
neutralizacion dels diftongues ’au’, ’ei’ (dit encara), del 'e’ dit mut, e de las consonantas finalas sonòras?
La prononciacion es essenciala, l’accent ven de subre en coloracion.
La presença doble de las grafias francesas e occitanas e de la prononciacion fonemica (e mai fonetica), explica e legitima l’oralitat istorica naturala locala, falsada de per la fonologia generala de la grafia francesa.
Un trabalh de recuperacion de besonh...
Un, en país francofòne, que li aviái facha una reflexion plan meritada : " T'es pas obligé de me le dire en espagnol !"
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari