Soi pas nascut dins un país de tradicion taurina e aviái gaireben vint ans quand assistiguèri a ma primièra corrida; èra pendent la feria a Nimes. Qualques ans après, fasiái l’interprèt e vegèri ma segonda corrida… Me soveni pas a quala ocasion vegèri la tresena.
 
Devi dire que mas coneissenças en tauromaquia èran —e son damoradas— fòrça limitadas. Sabiái que se tuavan de bèstias —sièis, se m’engani pas—, de segur, e aviái d’amics capables de dissertar pendent oras e oras sus la beutat de la luta entre l’òme e la bèstia. Ieu, innocent coma èri, agachavi tot aquò mas çò que m’interesava èra la reaccion del public —Los òmes, la cigarreta als pòts, las femnas, un ventalh a la man— que cridava, se levava, se tornava seitar, fiulava, saltava, etc. a cada còp que dins l’arena quicòm de “bèl” se passava.
 
Pòdi dire que lo sol sovenir que n’ai gardat es que, a cada còp, la primièra mesa a mòrt me daissèt indiferent e qu’a la darrièra, cridavi, fiulavi, saltavi, etc. coma los autres suls sètis de pèira.
 
S’avètz agut la paciéncia de me legir fins ara, vos devètz demandar, amb qualque rason, se soi pas damorat un pauc tròp longemps al soleh! Aquò risca pas amb lo temps qu’avèm a l’ostal desempuèi qualques jorns.
 
Mas, coma me legissètz, sètz abituats a mas digressions e vos sètz renduts compte que la rega drecha es pas jamai estada ma prioritat.
 
Vos voliái parlar de l’eveniment planetari que comencèt i a gaireben un mes e que s’acaba deman amb la finala: la copa del mond de fotbòl en Qatar que degun —ni los governaires ni los grops de pression— rufèt pas las ussas, dètz ans a, quand aquel “petro-país” n’obtenguèt l’organizacion e que los meteisses, los grops de pression subretot, an pas quitat de cridar a l’escandal e de demandar lo boycott d’una manifestacion que se debanava dins un país que se trufa dels dreches de l’Òme coma de l’Alcoran (!).
 
Ai ausit sovent, dins lo mitan occitan, un fum de personas “autorizadas” s’autorizar a dire que: Lo pòble a totjorn rason e que lo cal escotar a prepaus de problèmas de lenga. Una faiçon coma una autra d’esquivar lo debat e de demorar dins son claus amb sas certituds.
 
En cò nòstre, podèm dire que las gents an benlèu entendut l’apèl al boycott e los escumenges divèrses e variats cap al Qatar —que se’n chauta vist que son Libre es l’Alcoran e non pas la Bíblia— mas qu’an votat en s’amolonar devant lo fenestron a cada còp qu’un rescontre las interessava…
 
[Una parentèsi: ne va tot parièr per las corridas, çò me sembla.]
 
Pecat d’ignorància, diràn d’unes. Que non pas! mas sèm dins un periòde que nòstres governaires aimarián que foguèsse màgerment fach de pan e de jòcs per dire d’aver ni caumas, o qui sap, ni revòltas quand la vida vidanta, quitament dins lo païses desvolopats, —e parli pas dels autres!— es venguda un afar de subrevida per tantes. E donc se pòt comprendre qu’una part importanta de la populacion vòlga doblidar sos pensaments, al mens pendent quatre-vint-dètz minutas.
 
Not’ bon president o diguèt: “Cal pas mesclar la politica e l’espòrt” e, dins la frasa seguenta, se felicitèt que los Bleus faguèsson flotejar haut lo drapèu francés… Anatz comprendre!
 
Los jòcs olimpics e totas las copas del mond —e n’i a!— an totjorn fach partida de la politica dels païses si que non farián pas jogar l’imne nacionau de l’atlèta o dels esportius ganhaires.
 
Adolf e sos jòcs a Berlin en 1936, los païses comunistas an lèu vist tot lo profièch que podián tirar d’una politica esportiva que metriá en avant los meritis e los avantatges de lor societat ideala. Podián pas, pensatz ben, daissar los païses capitalistas solets vantar lor societat.
 
De segur, en cercar un pauc, podèm trobar d’anjols descasuts… mas sens eles qual seriá lo meriti de viure dins una societat edenica?
 
Ont que viscam, vivèm dins un paradís e… o sabèm pas! Alleluia!