La retirada! Cada dètz ans, una refòrma. E cada còp amb l’atge de despart a la clau. Se parla de seissanta-tres, seissanta-quatre, seissanta-cinc ans? Francament, per reglar aquel afar un brave còp compreni pas que passèssem pas, sul pic, a nonanta ans.
 
Amb la retirada a nonanta ans, vesi ja la caissièra del supermercat de ochanta ans parquinsonada, balancejar lo paquet de cafè davant lo legeire de còdi-barra e lo me fa pagar quatre còps, tremolar la botelha de vin de la Clapa e la me far pagar tres còps,...
 
Vesi ja lo perruquièr de sas clucas espessas, gaireben òrb, me rasclar los pels d’un costat e los laissar longarasses de l’autre,... lo barbièr gausariá pas li demandar de me rasclar la codena.
 
Vesi ben lo teulaire de ochanta ans escalar amb de bequilhas sus la doèla per anar i clavelar de lausas.
 
Vesi ja lo serveire de bar garrèl, lo platèu sus la man trantolaira, sord coma un topin, demandar tres còps la comanda e acabar per servir un cafè a lo que voliá un tè.
 
Vesi ja, al fenestron, la presentatritz meteò, en rauba de cambra, preveire lo temps que farà en Corsega tot en mostrant Bretanha sus la carta, nos parlar del temps previst en Goadelopa tot en mostrant Guiana...
 
Vesi ja, en plen ivèrn, la professora d’educacion fisica, ochanta-cinc ans, plegada dins son mantèl, la cana a la man, balhar un cors de gimnastica ritmica a trentas gojats e gojatas dins un collègi...
 
Vesi ja, dins un corredor d’espital, l’infirmièra assetada dins un cadieràs a ròdas anar de cambra en cambra potingar e fissar.
 
Vesi ja lo metge sus Metgelib, alzeimerizat, dobrir una tièra de rendètz-vos pel dissabte venent alara que trabalha pas aquel jorn dempuèi dos ans.
 
Seissanta-nonanta ans, una passa benesida per far trabalhar Parkinsons, òrbs, trantolaires, Alzheimers, sordanhas... aqueles auràn al mens lo plaser d’acabar lor vida al trabalh!
 
Sols, las e los que capitaràn de venir a nonanta ans ganharàn la retirada. E per l’aver ganhada, l’auràn ganhada amb dos-cents quatre-vints trimèstres dins la saca! Auràn una retirada confleta? Acabaràn en Ehpad? D’Ehpads voidadas de lor joinessa. Las vièlhas e los quauques vièlhs qu’auràn l’astre de i dintrar seràn costosits coma de ritons. Qual sap?
 
Nonanta ans, lo bèl atge per prener la retirada! Quin astre! Amb de mens en mens de retirats, lo compés financièr seriá servat. Amb mens de retirats, se pòt pensar que las retiradas podrián èsser mai confletas. Encara qué!
 
La retirada a nonanta ans nos esparnhariá una refòrma cada dètz ans. Esparnhariá las semèlas de las calçuras de batre lo pavat, esparnhariá las gargantas de se desgargamelar per carrièras, esparnhariá de gastar d’escupinha ...
 
E benlèu dins cent ans, quora l’òme viurà fins a cent-cinquanta ans, perqué pas passar l’atge de despart a la retirada a cent-vint ans? Innocents!