Una autra es “Dòna Pona” (“La senyora Pona”) qu’apareguèt dins lo numèro del 10 de setembre de 1920 del setmanièr barcelonés L’Esquella de la Torratxa:
   
Per çò que n’aviá montat tant lo prètz, i aviá aquel que la cercava per las nívols, segon çò que podèm legir dins la poesia “Un voajash per les èrs” (‘Un viaque por los aires’), publicada dins lo numèro del 26 de julhet de 1924 del setmanièr valencian La Sombra; ne revirarem una part:
   
Lo biais que m’agrada mai la moishana es talhada en lescas finas (d’un millimètre o millimètre e mièg d’espessor), que se pòdon manjar aital o se pòdon asagar amb d’òli.
 
D’autras espècias saladas e secadas son la bonita, que cal escapçar e estripar, abans de l’asclar o de la dobrir en dos, tot ne daissant l’espina a un costat e sens arribar de la talhar del tot, per çò que deu restar dobèrta mas en una pèça. En Alacantin (e en d’autras comarcas) i a la costuma de l’onchar a pinceladas amb d’òli e una barreja un pauc espessa de pebrina e vinagre (es una costuma que s’estend al vairat e al macarèl). D’autres peisses asclats e salats son lo boniton (lo mai consumat de totes, fins al ponch que las vendeiras de salasons s’apèlan “melveres”[4]), lo verdon, la mossòla, la lambarda, la gatossa, lo vairat e tanben lo potasson, qu’un còp secat li dison “capellanet” e se manja leugièrament grasilhat a la brasa o a fuòc de flama, esmicat e asagat amb qualques gotas d’òli (a La Safòr d’unes i apondon un chapladís d’alhs tendres, e dins los quartièrs maritims de la vila de Valéncia i a la costuma de lo barrejar amb de tomata trocejada), çò que i a tanben la costuma de far amb la mussòla, la lambarda, lo vairat e lo verdon (aqueste darrièr, d’unes lo fan a la grasilha o la padena). A la Marina i la costuma de manjar aquelas salasons acompanhadas de rasim de muscat. Lo vairat s’aprèsta tanben asclat dins lo Dèlta d’Èbre e lo Bas Maestrat ont, en mai de lo salar, l’onchon o l’esposcan amb de pebrina. Lo “capellanet” se mençona dins la poesia “En el club de la bogueta” (‘Dins lo club de la bòga’), publicada dins lo numèro de l’11 de març de 1916 del setmanièr El Tio Cuc; ne reviram una partida:
   
E pendent la guèrra civila se cantava una cançoneta un pauc ironica qu’anava plan amb la tonada de l’imne de Riego: