Sabètz coma soi pigre; al punt qu’èspèri la darrièr moment per me seitar davant l’ordenador per vos venir portar mas pensadas filosficas mai recentas. Vos’n sètz renduts compte que passi de buòus en vacas amb una facilitat desconcertanta…
 
L’’avantage d’èsser pigre, ça que la, es que pòdi far mon mèl de la darrièra crisi epatica d’un tal —çò que ma fa rire jaune— o d’una tala tota fieròta de marchar sus un tapís roge e de jogar la “reina nusa” dins una rauba transparenta — auriái mai aimat que sortiguèsse d’un potz!
 
Los concurrents “jornalistas” de jornalet.com pòdon pas luchar e son ben obligats de reconéisser ma superioritat!
 
Fin finala, soi un pauc coma not’ bon president! Es lo mai bon e o sap… Li sufís de traversar la carrièra per trobar de trabalh e, amb sa politica jupiteriana, a pas cap de dificultat per parlar amb totòm, de Xi Jinping a Biden en passant pel president de Prussa e lo quite tsar de Moscòu… Enfin, amb aqueste, i aguèt de freginament sus la linha —degut probable a qualque hacker informatician— e lo president deguèt arrestar de prodigar sos conselhs sus Ucraïna.
 
Un òme modèrne que nòstra president… nomenèt una femna primièra ministre per inaugurar son segond quinquenat e anoncièt qu’anava far votar una lei sur les retiradas per fin de metre a l’acès los pensionats presents e a venir e que tot se fariá en concertacion amb las organizacions “en responsabilitat” dins aquel domeni.
 
Ieu, coma qualqu’un que viu en ermita dins mon recanton, ai seguit l’agitacion provocada per aqueste afar; president, govèrn, elegits nacionals, partits politics — çò que ne demòra —e sindicats, tot aquel monde— e ne fa de monde! — aurián quitament fach lo trabalh dels jornalistas… Sabètz coma son los jornalistas, tenon a lors micros e camèras e an resistit en se contentant —pas totes de segur—, a còps, de servir la sopa o de passar los plats.
 
Pensi que o vos ai ja dich: soi agorafòb e tròp de gens a l’entorn, aquò me fa paur! soi donc pas anat manifestar e me soi sonque tengut informat.
 
Dintrarai pas dins lo detalh de las peripecia d’aquela lei que ne sabètz mai que ieu. Coneissètz totes la penibilitat de vòstre mestièr o del mestièr del vesin e la reconeissença que ne recebètz de la societat. Una majoritat espèra pas pus res dels elegits e de lor empatia.
 
Coneissètz tot aquò e sabètz que dura lex sed lex, la lei es dura mas es la lei.
 
Sabètz tanben qu’amb un pauc d’astre e totes vòstres trimestres de cotisacion, poiretz recebre qualques sòus sens trabalhar — se ditz la retirada!
 
Mas quand los que nos govèrnan anóncian que la darrièra reforma definitiva sus la retirada e los ans de trabalh, votada cinc o sièis ans a, val pas res e que ne van apitar una autra que, ela serà de-fi-ni-ti-va mas que calrà trabalhar dos ans de mai —fins a 64 ans— per ne profechar, trobatz que i a quicòm que truca.
 
Tot es estat dich: ”Reforma d’esquèrra!” per un ministre que coneis lo sens dels mots; “Darrièr avertiment avant la catastròfa se la fasèm pas” per un autre; “Reforma indispensabla” se ne cresèm los que cantavan: “Jos los pavats, la plaja” e qu’avián vint ans en 1968…
 
D’acamps n’i aguèt, de reünions tanben, mas d’escambis? Cadun dels protagonistas èra —e o es encara—, dins sas proposicions o contra proposicions, persuadit qu’èra l’eraut de la lei definitiva…
 
“Fòrça demorarà a la lei” de tota faiçon, deu pensar nòstre president empatic en refusant de recebre los sindicats que sembla considerar coma de botafuòc quand son pas de parasits; tot parièr pels partits qu’aprovan pas sa politica.
 
El solet qu’es sortit de la “cosina de Jupitèr” sap çò qu’es bon…
 
E nos trobam, uèi, amb la França pregonda que ten la democracia per parpèlas d’agaças e qu’asira los politicians que son incapables de conséisser las “gents vertadièras”
 
E nos trobam amb una “lei 49-3” que nega tot poder de decision a la representacion nacionala — pas totjorn conscienta de sa responsabilitat sens parlar del “pòble” qu’es negat complètament segon l’adagi: ”Lo pòble es pas d’acòrd, lo cal suprimir!”
 
E deman?
 
La sola responsa es: “Wait and see!”
 
Los parents sabon que cal pas jamai virar l’esquina a lors dròlles e que ne son responsables.
 
Los politicians, eles, aiman de dire que son responsables benlèu mas pas copables… e sómian a las eleccions a venir…
 
Doulce France…