Vaquí una part de çò qu’ai pogut ausir sus Radio Batalèra dins la nuèch de divendres a dissabte en causa de mon insomnia.
 
Los ans ne son l’encausa a escrich lo fabulista de Château-Thierry e, ieu, se soi pas encara sord m’arriba sovent ça que la d’escotar lo balanç del relòtge grand-paire e son tic tac, tic tac… e lo picar de las oras. Quand n’ai mon confle, preni un libre… qu’ai ja legit generalament.
 
Justament, sul fenestron venián de parlar dels ueitanta ans del Princilhon, un libre ara revirat dins gaireben cent ueitanta lengas e qu’agrada als drolletons coma als vièlhs.
 
Aquel libre, l’ai legit dins mantuna lenga e quitament dins las diferentas versions de la lenga nòstra —Lo Princilhon, Lo Princòt, Lo Pitit Prince, Lou Pichot Prince. Los Occitans son totjorn prèstes a far rampèl a lor vesin… occitan. Serà pas lo dich qu’un princilhon aja una ròsa en lengadocian e qu’un princòt o un pitit prince n’aja pas una en gascon o en lemosin. Per far bona mesura, lou pichot prince delà de Ròse n’a una tanben… M’arriba de pensar que lo tròp es l’enemic del ben mas i pòdi pas grand causa.
 
E mai l’autor faga dire a un de sos personatges que ”L’essencial es invisible pels uèlhs” tira pas res de l’encantament que procura aquel libre a sos legeires.
 
Tornar legir un libre que coneissètz demanda pas una concentracion autant importanta coma quand legissètz un libre novèl.
 
Princilhon… sèrp… ròsa… rainal… vos daisson soscar. Aital, lo dialòg entre l’aviator e lo princilhon, los dos amb cadun un idèa soleta en tèsta: l’aviator se sortir de ”l’auvari” ont se tròba ”dins l’èrm de Saharà” e lo princilhon que respon pas a cap de question mas ne pausa una e una sola: ”Se vos plai, dessenha-me un moton…”
 
O sabi, los exegètas an escrich de libres aquí dessús e la rèsta del libre. Sul fenestron, l’emission èra tra qu’interessanta. La filosofia mieuna, n’ai ben paur, es mai elementària…
 
O vos ai dich, lo libre l’ai legit e tornat legir mas, dins la passa que sèm… m’a fach pensar a la situacion sociala del país… cadun sus son planeta, cadun sas preocupacions immediatas.
 
A! soi un gasta-sauça per çò que vos tiri la poesia d’aquel joièl de la literatura mondiala. Que non pas! A ieu tanben m’agrada fòrça mas aimi los camins bartassièrs —o ai ja escrich endacòm, cresi— o las pensadas erètjas.
 
Lo cossí del perqué de nòstra societat, Sant-Ex lo nos fa tocar del dit… Soi fòra subjècte e me cal tornar a las escòlas per aver un pauc de rigor intellectuala… Possible! Empacha pas que nòstra societat considerada al sens larg d’un latz e amb sos individús d’un autre se parle pas pus.
 
Lo d’ennaut ignòra lo de’n bas e lo pren per un atardat; lo de’n bas pren lo d’ennaut per un arlèri. Al nivèl mai personal, cadun ignòra l’autre… fisicament, cadun es dins son mond amb son telefonet/telefonilhet — causissètz!
 
Per los que nos govèrnan, sèm totes coma lo molon de ròsas dins lo prat e sèm tròp sovent pas que de variablas economicas…
 
Mas arrèsti aquí amb mas consideracions asardosas e vos daissi anar consultar los letraferits que son capables de tirar tota la mesolha essenciala d’aquel libre… Ieu, ai modestament las mieunas que, de segur, valon pas tripeta.
 
Nòstre president que d’unes comparèron un temps a un princilhon, a Peter Pan, etc. Los jornalistas devon aver d’imaginacion per vendre lors articles… Nòstre president, disiái, ressembla mai al mercadièr del libre que non pas al princilhon.
 
Se foguèsse contentat d’èsser lo rei del libre, sa situacion ara ne seriá plan mai bona…
 
I pensi, Cal pas jamai creire Radio Batalèra…