Bon, vos daissi espepissar las decisions presas pel Conselh constitucional de la Republica e coma sabi que sètz al fial del cossí del perqué, vos vau pas far lo constitucionalista de servici…
 
Levat qualques besucarietas, la lei es estada declarada constitucionala. Jupitèr es content e vòl que la “lei sus las retiradas” siá publicada de tira; a pas agut léser de legir la premsa estrangièra —alemanda, anglosaxona, etc.— que fa la bèba sus sa faiçon de governar mas sabèm ben que totes son geloses d’un president, primièr de la classa, intelligentissim e plen d’empatia per son vesin! Per la primièra ministra, lo govèrn e las oposicions se’n tiran amb las onors e “es la fin d’un procèssus”. L’intersindicala, ela, refusa pel moment de prene lo camin de Matinhon e per l’òme de l’eissarpa roja que voliá èsser primièr ministre,  “la lucha contunha”…
 
Avètz tengut lo còp? Quina paciéncia!
 
Ara torni a mon prètzfach qu’es de vos contar causas que coneissètz pas.
 
Soi totjorn a la pena quand me cal parlar dels eveniments locals, non pas que mesprèse çò que se passa suls solhet de l’ostal mas per çò que, se lo mond lor agrada d’èsser lausenjats, complimentats, felicitats… venon renoses tanlèu que legisson qualques remarcòtas qu’estiman descortesas.
 
Dins la premsa locala de mon canton, aqueste divendres, los caçaires son de sortida e son en colèra. Perqué? Constrencha d’aplicar las recomendacions de l’Union europèa, lo govèrn torna sus l’interdiccion de la caça als aucèls petits e autras bestiòtas… Acusan donc los que nos govèrnan de defendre pas las tradicions secularas del Sud-Oèst.
 
Sens dintrar dins los detalhs que la caça i coneissi pas res, vos rapòrti simplament qualques pensadas fòrtas coma: “Los caçaires son d’ecologistas de terren… Dins los vilatges, sèm sovent la sola associacion a organizar fèstas, repaisses, quinas ont cadun es plan vengut, caçaire o pas…”
 
Ai pas legit ça que la qu’anavan sortir los fusilhs per carrièras… (Sospir de solaç)…
 
Me soveni de mon bèl-paire qu’èra un caçaire; se n’anava de d’ora e tornava a boca de nuèit, a pè de segur. A còps aviá capitat de tuar una lèbre o un perdigalh, a còps, lo carnièr servissiá sonque de saca pels campairòls qu’anavan far companhiá als uòus de l’aumeleta… Un temps que tornarà pas…
 
Ara, los nemròds se vòlon far reconéisser coma los darrièrs depositaris del campèstre e de sas tradicions contra totes aqueles “rats de vila” enclauses dins lor residéncia segondària que vòlon impausar abituds, tradicions, comportaments importats de la vila…
 
Coneissètz la musica, ieu me contenti de mon tam-tam!
 
Es vertat ça que la que la lobotomizacion dels ciutadans es ben avançada autant en cò dels vilards e neorurals coma en cò dels indigènas o que se pensan aital. Pensi que los politicians son d’avís qu’aquò càmbie pas per çò que vòlon tornar èsser elegits.
 
Alavetz quand de ciutadans decidisson de sauvar una grana de libre —o sabi auriái pogut trapar melhor coma imatge!— per la far tornar grelhar, pensatz se me regaudissi…
 
Es a Ribairac (Dordonha) qu’un punhat de personas ajudadas pels poders publics locals —comunitat de comunas e comuna—  an mes la man a la pòcha per trobar pro de moneda —70 000 $— per crompar la librariá que barrava. An format una SCIC —cooperativa—, recrutat una persona competenta e fai tirar!
 
Es estat un pauc mai complicat que mon compte rendut de quatre linhas, de segur. Vos rendètz compte, brave monde que, dins una viloteta, en cò nòstre, i a gents que refusan de seguir las fedas que van… que corron a la sal d’Amazon o d’un autre “benfactor” que la devisa es: “Demoratz a l’ostal, o vos portarem tot!” pel plaser de rescontrar, qui sap, un vesin mas tanben un estrangièr a la librariá, un libre a la man. Cal èsser un pauc falord!
 
Una parentèsi: A Lutècia, i a una mòstra sus Ramsès que totes ne dison de ben. An publicat un catalòg que me voliái crompar. Hard luck! Mon librari ven de me telefonar per me dire que lo catalòg, Ramsès e l’aur dels faraons, es unicament vendut sus plaça al mond que van visitar la mòstra.
 
A Ribairac, venon pas de sauvar lo planeta mas venon de refusar la fatalitat; venon de refusar que los cervèls de las gents de l’endrech vengan un ermàs! Una caça de la quimèra? Possible.
 
Los fusilhs son de sortida quand unas tradicions —jutgi pas la valor dels arguments meses en abans— son en dangièr.
 
Per servar una librariá, una “caça de la quimèra” mobiliza las gents dins un recanton del campèstre.
 
O ai ja dich, soi pas caçaire mas devi admetre que los falords de la quimèra an ma preferéncia.