Coma far per viure la lenga occitana a costat d’una societat que li dona deguna plaça? Seria coma se los occitans siguèsson de fòra lenga, coma de fòra casta. Dèvon pilhar la lenga de l’autoritat per provar d’en aver quora parlan.
 
D’unos nos an fach creire a una nacion per las armas (Lengadòc, Comtat Venaicin, Contea de Niça), ajuat per un trabalh de formacion intellectuala dins lo temps (educacion, mèdias, trabalh). D’autres se son fonduts dins França per de manipòlis (Comtat de Provença, “union d’un principal a un autre principal”… èra en principi) ò per de miralhaments de poler mai grand (Estat de Bearn, Armanhacs).
 
D’autres aüra nos fan creire qu’aquel estat qu’apelan nacion (de fach la ciutadania es una nocion diferenta de nacionalitat, veire Cornelius Castoriadis) es en peril per lo decrèis de sobeirania de l’Estat prepotent. L’arribaa d’imigrats magrabins, man d’òbra benvengua per la reconstruccion d’après guerra de 1939-45, sentia aüra coma fòra mesura. La vengua dals europèus d’Argeria en PACA e dins l’anciana region LR, renfòrça aquèl sentit. Subretot que son marcats ce que conoissèron en Argeria. E d’unos establisson un parangon dins las doas situacions. Mas sabem ben que la question reala es aquela de la colonizacion e non dal manten de l’estat de drech. De quin drech obliar una part de nòstra istòria? Coma lor far compréner?