D’aquesta passa que tot es capvirat, me demandi s’es util de parlar del mes de mai… Lo mes de mai deu èsser lo mes de l’an mai sovent trobat dins una cançon exagonala. Me podètz contradire, i veirai pas malícia.

A Marselha, dins l’opereta, Los GauchosdeMarseille [1945], Alibert e Mireille Bard cantan “Le petit bal de la Belle-de-Mai” (un barri de la vila). Aquel exemple, l’ai pres exprès en cò nòstre quitament s’es en francés mas la cançon exagonala desmpuèi la Renaissença fins a uèi aima lo mes de mai.

De drollet, a la campanha, me contentavi, a la sason, de l’adagi: En abril quites pas un vestit; en mai, fa çò que t’agrada! Aquela frasa, la coneissèm totes e los parents se fasián un plaser —o mailèu un dever— de nos o dire. E lo bestiasson qu’èri escotava, sustot qu’apondián: “Cal esperar los Sants de glaç: Servasi, Pancraç e Mamèrt que se meton a tres per un ivèrn pichonet.

Aprenguèri plan mai tard qu’aqueles sants, los interessavan mai que mai los que fasián l’òrt o lo casal, valent a dire totes los que vivián dins lo campèstre. Un òrt o un casal —vos daissi causir— èra una necessitat que de moneda n’avián pas gaire. En ma qualitat de drollet, ieu, me sentissiái pas concernit e se, suls conselhs de la maire, me cargavi un tricòt en anant a l’escòla, esperavi pas los conselhs de degun per o me tirar quand jovagi al balon amb los cambaradas o fasiái al mai-córrer.

Ara, amb lo rescalfament climatic que ne parlan tot lo sant clame del jorn los mèdia escriches, sonòres o visuals, los adagis del temps del rei Cezet semblan passats de mòda o son, per lo mens un pauc mens pertinents. La part del provèrbi qu’es demorada es: Al mes de mai, fas çò que t’agrada!”

Sabètz coma las grandas personas podòn èsser a còps ninòias… Se me cresètz pas, demandatz al Princilhon de Saint-Exupèry! Los adults an inventat una costuma —fa ja qualque temps!— que, ara, remplaçan las processions d’un còp èra: la de desfilar dins Lutècia e dins las vilas grandas de l’exagòn mai que mai lo primièr jorn del mes.

Als tempses vièlhs, partits e sindicats, oficialament units coma los dets de la man, desfilavan per mostrar lor fòça e far avançar lors revindicacions fàcia al govèrn en plaça e a un patronat “reaccionari”.

Aquelas annadas recentas, amb la globalizacion “urosa”, foguèt leugièrament diferent: los partits politics se son degalhats e, se an contunhat de manifestar, los sindicatats an desfilat, sovent cadun de son costat.

Per far pression sus un govèrn, la division es pas jamai estada una estrategia ganhanta!

Amb la politica sembla-erratica del president e de son govèrn, las manifestacions deurián trobar un vam novèl aqueste an malgrat la feblesa dels partits e dels sindicats. Quitament se la coordinacion d’aquestes darrièrs  a capitat per la lucha contra la lei sus las retiradas, lo risc es grand de los veire s’afrontar ara que la lei es estada votada a còps de 49-3 o autres.

Enmai, fasçòquet’agrada… òc mas un an, me  sembla, dura dotze meses!