Ai lejut lo darrier libre d’Alain Bauer sus la guèrra que tòrna.

Forra borra de pensaias que m’an tornat.

Nòstra istòria occitana, rica e multipla, es la continuitat de ce que s’es passat a Roma. E l’istòria occitana comença quora un roman a pausat lo pè a Mentan. Lo sens lingüistic venent de l’èst.

Comença avans los trobadors ja.

Un mi parlava dal Grand remplaçament en mi far relevar amb furbaria que son los occitanofònes que son en cors de Grand remplaçament per la lenga francesa. Mas coma la mòda es a la religion, e que la lenga es un tabo en França, la question de la lenga occitana es vernissaia per tot ce qu’es possible per non la laissar espelir.

Fau part d’una estructura qu’es finissenta? Cal salvar nòstre avenir, nòstra civilitat? Sèm un mesclum ja que fa que contunhar? Tota lenga pòl portar lo bòn e lo marrit e un ancian empèri obliat pòl laissar plaça a un non empèri?

Mas lo Partit de la victòria quora a pres lo contraròtle, qué ne’n far? Resistir o s’assimilar? Variantas inclusas: far lo furbec, sincretizar...

Per gardar la man fàcia a de talveras que laissan los autres demorar dins sa minorança fàcia als grands partits dal mond d’aüra.

Se prendre un bòc per rentrar dins lo reng?

As comprés lo còup?

D’aquel temps los novèls arribats prenon la mentalitat de conquistaires colons e se trufan d’aquels dal país. Sensa vergonha. L’accent o autre.

S’estructuran en associacions, per valorizar solament lor grop. Dal país se’n chautan complet. Fins ont repuar lo cursor? Es un pauc coma la diferéncia entre lei e morala. Qu’es lo moment e movement just?