De me legir aital cada setmana, brave mond, poiriatz pensar qu’un ordenador amb un logicial de tractament de tèxte a pas pus cap de secrèt per ieu e que fau partida d’aqueles vièlhs —los seniors en francés— aluserpits que la modernitat de nòstra societat los espauruga pas mai qu’aquò.

Fau partida de los qu’an un telefonet intelligent —un smartphone, çò dison— una tauleta e legissi las novèlas —las news— exagonalas e estrangièras dins lor version electronica. Òc ben! òc ben! Lo vièlh que soi a paur de res… en aparéncia.

Çò que vos veni de dire es vertadièr mas me’n cal pas demandar tròp. De segur, sus la tela, i vau; de segur, quand ai la canha, consulti l’enciclopèdia sus internet. M’arriba quitament d’anar, a còps, consultar e far de recèrcas suls Archius quand son en linha e aisits de trobar mas quichatz un chic e farai pas illusion longtemps. Soi pas preissat e me pòdi donc amusar a furgar de ci de lai pel plaser.

Lo problèma apareis quand me cal —coma milions d’autres— emplir formularis, prene de bilhetas d’avion o de tren, e un fume d’autras causas ara que los que nos govèrnan an decidit, fa qualques annadas, qu’una poténcia coma França deviá téner son reng dins lo mond .2 —o quicòm aital; me podètz corregir— per diferentas rasons.

A, ça! los engenhaires, los avèm per “metre en musica” los formularis illegibles  dels foncionaris especializats! De quora en quora, a l’escasença de la supression dels servicis publics —en defòra de Lutècia e de las metropòlis novèlas— dins lo país pregond, los mèdia t’abèuran de conselhs qu’una quita tèsta d’uòu i comprendriá pas e a una velocitat al mens equivalenta a la d’un TGV sus la LGV mai recenta e privatizada.

Ne va aital de la vida vidanta per milions de pauras gents…

Senhali en passant que las “pauras gents” son pas de gents pauras; aquesta categoria es dos o tres còps mai dins la panada: an pas ni moneda ni ordenador tanpauc e l’Administracion quala que siá sembla aver fòrabandit l’expression “parlar amb qualqu’un” cap e cap…

Coma ne sèm arribats aquí?

Avèm agut lo Minitèl que foguèt un succès se ne cresi lo Wikipèdia de servici. Nòstres engenhaires engenhoses volguèron pas de la telecòpia —lo fax— aparentament per çò que caliá emplegar de papièr al moment que pensavan que lo papièr anava lèu venir superflú gràcia a l’engèni francés.

Ailàs, l’explosion de la tela —m’engani benlèu!— a fach que son las entrepresas estatsunidencas que menan la corsa… França ensaja de seguir mas la moneda es pas totjorn al rendètz-vos. Supausi que nòstres governaires vòlon portar la pròva qu’un “país grand” pòt far rampèl als Estatsunidencs dins aquel domeni; aital l’esfòrç mes sus la fibra per l’intarnet —deu pas èsser lo vacabulari apropriats mas soi nulàs dins qauel domeni tanben!—

M’apercebi qu’ai perdut de vista mon propaus qu’èra per far part de ma contrarietat gaireben a cada còp que vau dins una administracion, una clinica. Ja que n’avèm sovent qu’a un cinquantenat de quilomètres de l’ostal, un còp sus plaça nos trobam fàcia a de maquinas, de robòts amb d’ecrans que son censats vos ajudar…

Ne faguèri l’experiéncia tornar ièr dins un establiment de suenhs ont voliái prene un rendètz-vos. Anèri dirèctemant a l’acuèlh ont la persona en servici me mostrèt l’ecran que se trobava darrièr ieu… Amb aquò, petaça-te! Li calguèt ça que la quitar son sieti per me venir ajudar… Prenguèt tres còps mai de temps mas l’ecran ès estat mes en plaça per mon confòrt se ne cresi la frasa que passa e torna passa sus l’ecran!

I a qualque temps ja que ma banca, una banca que se vòl populara, se vantava d’aver tira-sòus en activitat en permanéncia per permetre als clients d’èsser servits lèu lèu. Rebequèri al director que nòstre vilatge m’agradava fòrça e qu’èra practic quand anavi quèrre moneda a tres oras de la nuèit.

Meravilha de la tecnica qu’obliga los èssers umans a “parlar” amb de robòts! Conariá dels èssers umans que se parlan pas mai un a l’autre!

Vivèm un periòde formidable…